Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Αν έχεις την τύχη τέτοιον άνθρωπο να συναντήσεις στη ζωή σου, έναν άνθρωπο όπου όταν τον κοιτάς, να βλέπεις τι θα πει γαλήνη.
Τα χείλη του σαν τα φιλάς, να έχουν τη γλύκα ημίγλυκου κρασιού κι η γεύση του να μεθάει το νου και να καταλύει τις άμυνές.
Τα χέρια του λεία και απαλά να σκορπούν αγγίγματα αγγελικά, έγνοιες και προβλήματα που βρίσκονται στο νου, σαν από θαύμα να σβήνονται και να χάνονται σαν να μην υπάρχουν καν.
Η αγκαλιά του θερμό καλωσόρισμα, προστάτη Άγιο να θυμίζουν, που σαν μπεις μέσα της ο χρόνος να σταματά, μα σαν περάσει η ώρα και πρέπει να βγεις, να νιώθεις σαν παιδί που τη μάνα του δε θέλει να αποχωριστεί.
Στο στήθος του σαν ακουμπάς διπλοί παλμοί να ακούγονται, συγχορδία μαγική! Ήρεμοι χτύποι και απαλοί να συνθέτουν ερωτικά ποιήματα απαγγελμένα από τα στόματα και των δύο με λέξεις και με ανάσες, πότε ήρεμες και άλλοτε ικετευτικά βρυχώμενες, ανθρώπινες ανάγκες των δύο φύλων, που θέλουν να γίνουν ένα. Ξανά και ξανά.
Κορμιά εξημερωμένα, ελεύθερα από καχυποψίες και ενοχές που συναινούν σε ερωτικά παιχνίδια και στιγμές έντασης , που δε σου είχαν περάσει καν από το μυαλό, πως είναι να νιώθεις έτσι. Σαν να βιώνεις τον έναν και μοναδικό σου έρωτα, από μυθιστόρημα βγαλμένο.
Να ανοίγεις τα μάτια από το διπλανό μαξιλάρι και να αντικρίζεις σαν τον κοιτάς, τη γοητεία και την ομορφιά του κόσμου όλου.
Να νιώθεις τη θέση σου σαν γυναίκα, στο πλάι του, και εκείνος σαν άντρας, να σε κάνει να νιώθεις μοναδική.
Ρόλοι ξεκάθαροι, εκείνος κυρίαρχος προστάτης και εκείνη γυναίκα τρυφερή πλασμένη στα χέρια του μικρό κοριτσάκι, αλλά στου πάθους το παραλήρημα, γυναίκα θηλυκό χωρίς ταμπού και σεμνοτυφίες.
Και φόβοι από το παρελθόν πια να σταματούν να υπάρχουν, όνειρα γλυκά και αμόλυντα μαζί να κάνετε κοιτώντας μπρος στο μέλλον.
Την ώρα και τα δευτερόλεπτα να μετράς μέχρι να τον ξαναδείς και εκείνος να σε περιμένει με ανυπομονησία να σε ακούσει, να σε δει, να σε αγγίξει, να σε πιεί και να μεθύσει.
Ζωή να πάρει από την πνοή σου και να σου δώσει άλλη τόση πίσω.
«Ζωή μου, Χαρά μου, Ομορφιά μου, Μάτια μου»! Εσύ, που φως και χρώμα έφερες στην γκρίζα τη ζωή μου!
Έτσι αν προσφωνείτε ο ένας τον άλλο, τότε, ένα δώρο ζωής στα χέρια σας έχετε. Ένα δώρο πολύτιμο φυλαχτό.
«Κρατήστε το, όσο σφιχτά μπορείτε!»