Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Στην αρχή γνωριζόμαστε, μετά ενθουσιαζόμαστε, κατόπιν ονειρευόμαστε, στο τέλος ερωτευόμαστε..
Ναι αλλά, θέλει πράξεις ο έρωτας, δεν μπορείς να τον κρατήσεις με τα λόγια.
Θέλει ξενύχτια και αγκαλιές, θέλει χάδια και φροντίδα.
Θέλει εσένα κι εκείνον σε απόλυτη αρμονία να χορεύετε το πιο αισθαντικό ταγκό.
Μα πόσο μπορεί να κρατήσει η αρμονία;
Πόσο μπορείς να κρατήσεις τον εαυτό σου μέσα στις γραμμές;
Πόσο θα αντέξει ο άλλος να πατά στα βήματα του χορού και να μην τσαλαπατά τα πάντα γύρω του;
Και τότε ο έρωτας παγώνει.
Κάνεις μια παύση. Κοιτάς την εικόνα.
Κοιτάς τα χέρια που σε αγκάλιαζαν πριν λίγο.
Παράξενο μα σε αυτό το σημείο, η αλήθεια η ίδια σε μουδιάζει.
Σ’αυτά τα χέρια που εμπιστεύτηκες τον έρωτά σου, έχεις δει τα πάντα..
Ακόμα και το μαχαίρι που σου έμπηξαν στην πλάτη πάνω σε μια στροφή του τανγκό.
Ωπ, για στάσου μια στιγμή και κοίτα τα χέρια σου.
Ήταν πάντα καθαρά;
Τα μάτια σου; Δεν λοξοκοίταξαν ποτέ πάνω σ’ετούτο το χορό;
Ουφ.. χρώσταγες συγγνώμες, τις είπες..
Οι λογαριασμοί έκλεισαν.
Και τώρα;
Τώρα ο έρωτας έχει ρίζες.
Τώρα είναι δυνατός, σταθερός, παθιασμένος, έντονος.
Τώρα ξέρει πως ότι αξίζει θα μείνει.
Όποιος αξίζει, θα τον ζήσει στο πετσί του.
Όποιος είναι λίγος, όποιος έρχεται για να πληγώσει, όποιος έρχεται με το εγώ του στα ουράνια και το ψέμα του στο βλέμμα, δεν θα αντέξει..
μόνος του θα το βάλει στα πόδια, νύχτα σαν τον κλέφτη.
Και τώρα;
Τώρα συνεχίζουμε.
Όποιος άντεξε μέχρι τώρα, δεν φοβάται τίποτα.
Ο έρωτας αυτός, σαρώνει μέσα μας τα πάντα.
Γίνεται αγάπη και νοιάξιμο. Φροντίδα και χάδι.
Τώρα είναι ολόκληρος, γεμάτος, υπέροχος και έτοιμος να δημιουργήσει τα καλύτερα!
Τον δικό μου έρωτα, τον λένε Loveletters.
Είναι ένας έρωτας απόλυτος και υπέροχος που με έκανε να συστηθώ ξανά με τον εαυτό μου. Με έκανε να δω τους ανθρώπους σε όλο τους το μεγαλείο και να δω όλες τις πλευρές, όλο τους το φως κι όλο τους το σκοτάδι. Με έκανε να δω ακόμα κι εμένα, από την αρχή.
Και σήμερα που με βρίσκει με τους ίδιους που ξεκινήσαμε και με καινούριους που στην διαδρομή, έγιναν όλοι «άνθρωποί μου» νιώθω πιο γεμάτη από ποτέ. Θα σταθώ στο σήμερα που από το puzzle αυτό, δεν μου λείπει κανείς, μα δεν μου περισσεύει και κανείς. Είναι εκεί ο άνθρωπός μου, είναι εκεί η οικογένειά μου, είναι εκεί οι «άνθρωποί μου».
Άνθρωποι υπέροχοι, μοναδικοί, τρωτοί και ο καθένας κι ένα κομμάτι του puzzle που λέγεται Loveletters!
Σας ευχαριστούμε που ήσασταν κοντά μας σε αυτή τη διαδρομή… και τα καλύτερα, ακόμα δεν ήρθαν!
