Γράφει η Στέλλα Γρηγοροπούλου
Και τώρα τι έγινε, θυμήθηκες ξαφνικά πως υπάρχουν άνθρωποι γύρω σου και πως πρέπει να σε καταλάβουν; Πως υπάρχουν προβλήματα; Πως όταν όλα πάνε καλά στη ζωή σου κάποιοι αγκομαχούν για να είναι καλά, για να γίνουν καλά, για να ζήσουν;
Τώρα ξεκινάς να μυξοκλαίς και να ζητάς βοήθεια λέγοντας πως έχεις φτάσει στα όριά σου και ζητάς να σε ακούσουν και να σε καταλάβουν.
Ποιος θα βρεθεί όταν εσύ τους έχεις κάνει όλους πέρα με τη συμπεριφορά σου;
Κανείς δεν υπάρχει, κανείς. Ακούς;
Μήπως κατάλαβες πως όλος ο κόσμος δεν γυρνάει γύρω από εσένα και πως για να καταλάβεις το πρόβλημα του άλλου πρέπει να μπει στο πετσί σου;
Είδες;
Έρχεται κάποια στιγμή που όλα εκείνα που άκουγες και τα πέταγες στον κάδο δίχως να δίνεις σημασία, τώρα συμβαίνουν και σε εσένα και παρακαλάς να είχες ένα άνθρωπό να σε ακούσει, να σου πει μια καλή κουβέντα ή έστω ένα “σε καταλαβαίνω”, να σε πάρει μια αγκαλιά και να σου πει “εγώ είμαι εδώ”.
Και όμως δεν ξέρω αν ακόμα και τώρα μπορείς να καταλάβεις γιατί ακόμα και τώρα υπάρχεις μόνο εσύ.
Δεν ξέρω που ζεις, δεν ξέρω από που έχεις έρθει και δεν ξέρω αν ποτέ σου θα μπορέσεις να καταλάβεις πως είσαι παρτάκιας και το μόνο που σε απασχολεί είναι ο εαυτούλης σου φυσικά.
Έτσι είσαι και έτσι θα παραμείνεις γιατί αυτόν τον τρόπο έμαθες. Έμαθες να είσαι ένας κακομαθημένος.
Αυτό είσαι.
Ένας κακομαθημένος παρτάκιας.