Γράφει ο Τριστάνος
Ένα ψέμα ήσουν. Ένα καλοστημένο σκηνικό ουτοπικής ευτυχίας, δοσμένο από τον μετρ του είδους. Ένας θεατρίνος της δεκάρας ήσουν, κρυμμένος πίσω από φανταχτερά κοστούμια, που σκοπό είχαν να θαμπώνουν τους άλλους, για να μην μπορούν να δουν την ασχήμια της ψυχής σου.
Ένα καλοστημένο σενάριο ρομαντικής ταινίας, που αποσκοπούσε στο ταξίδι των αισθήσεων για την επιβεβαίωση σου και μόλις αυτό επετεύχθη, έπεσαν οι τίτλοι τέλους και ξεκίνησες το επόμενο, με νέα πρωταγωνίστρια.
Κατάφερες να με ξεγελάσεις, διότι ενώ εγώ το ζούσα πραγματικά, εσύ έπαιζες εξαιρετικά το ρόλο σου, μέχρι που σου τελείωσαν οι ατάκες και έμεινες βουβός.
Μέχρι εκεί έφτανε η σπουδαιότητα σου. Έπρεπε να βρεις ένα καινούριο κοινό για να τις επαναλάβεις λοιπόν. Διότι μόνο αυτό είναι το ρεπερτόριο σου.
Όλους μπορείς να τους ξεγελάσεις. Όλους μπορείς να τους καταφέρεις. Εκτός από έναν. Τον ίδιο σου τον εαυτό. Και έτσι από διάσημος ηθοποιός, θα καταλήξεις ένας δυστυχισμένος παλιάτσος. Ένας κλόουν, που θα παίζει σε “περιοδεύοντα θέατρα” και τα βράδια θα κουλουριάζεται μόνος του στο κρεβάτι.
Και το χειρότερο είναι ότι δεν θα μπορείς ούτε να κλάψεις, διότι δεν μπορείς να νιώσεις τίποτα. Και αυτή, θα είναι η μεγαλύτερη σου καταδίκη.
Τα φώτα έσβησαν λοιπόν.
Και κανένας καθρέφτης δεν σε αντέχει. Η καριέρα σου τελείωσε άδοξα. Η αγάπη – δυστυχώς για σένα – προτιμά μόνο την αλήθεια. Και εσύ είσαι ένα άθλιο ψέμα!
Χάσου παλιάτσε από τη ζωή μου!
