Ένα μισό ήμασταν που δεν τόλμησε ποτέ να γίνει ολόκληρο. 

Γράφει η Jinxie Jinx

Σ’έχω δει κάπου κάπου σε ξέρω, λέει το τραγούδι κι εγώ σε κοιτάω από μακριά. 
Γελάς, έχεις μεγαλώσει. Γκρίζαραν κι άλλο τα μαλλιά σου και φοράς κι εκείνα τα γυαλιά που πάντα σε κορόιδευα ότι εγώ δεν θα τα χρειαστώ ποτέ. 
Πόσα χρόνια πέρασαν; 
Μοιάζει με μια ολόκληρη ζωή κι ας είναι μόλις 1-2 χρόνια. 
Όμορφος, μα αυτή η ρυτίδα ανάμεσα στα μάτια σου, λέει όλα όσα δεν θα πούμε ποτέ εμείς οι δυο. 
Όσα αφήσαμε στη μέση ανείπωτα. 
Τα μισόλογα, τις μισές αλήθειες, τα μισά ψέματα, τα μισά αισθήματα. 

Ένα μισό ήμασταν που δεν τόλμησε ποτέ να γίνει ολόκληρο. 
Γιατί αυτό έμεινε στο τέλος. 
Όσα δεν τολμήσαμε. 

Κι όσο σου ήμουν θυμωμένη, ήταν καλά. 
Ήξερα πως ακόμα νιώθω για εσένα. Ήξερα πως όσο σου είμαι θυμωμένη, είμαι ακόμα εκεί. 
Μέσα σου. 

Μέχρι να σε δω σήμερα έτσι, ξαφνικά. 
Και τώρα πια, δεν είμαι θυμωμένη. Δεν με νοιάζουν πια οι νύχτες που χαράμισες, ούτε κι οι μέρες που δεν βρήκες χρόνο για εμάς. 
Κι οι σιωπές, ντύθηκαν με την απουσία σου, κι ούτε αυτές, με νοιάζουν πια. 
Κι όλες οι φορές που δεν σου είπα πως νιώθω, κι άλλες τόσες που με άφησες να υποθέτω πώς νιώθεις εσύ, κι αυτές τις πήρε ο άνεμος. 
Τώρα δεν νιώθω, δεν ζητάω, δεν περιμένω, δεν προσδοκώ. 

Με κοιτάς, δεν γελάς πια. Ούτε κι εγώ γελάω. 
Τελικά αυτό μου λείπει πιο πολύ από εσένα. Εκείνες οι ελάχιστες στιγμές, που εμείς οι δυο, γελούσαμε μαζί. Εκείνες οι στιγμές, που πάγωνε ο χρόνος, απλά και μόνο γιατί εσύ κι εγώ, γελάγαμε μαζί, αγκαλιά. 

Τώρα ξέρω πως εμείς οι δυο, θα μείνουμε μια παραλίγο ευτυχία, που δεν τόλμησε να ζήσει. 

Κρίμα..