Γράφει η Βίκυ Πλευρίτη
Τόσα γράμματα κλεισμένα σε ένα φάκελο, στο κομοδίνο δίπλα στο κρεβάτι, μαζί με τα βιβλία. Σκονίζονται εκεί και καμία φορά τα τακτοποιώ το ένα πάνω στο άλλο Δίπλα από το προσευχητάρι.
Δεν τον ανοίγω πια, δεν τα διαβάζω! Ο φάκελος ξεφρασγιστος! Απλά η θέση του είναι εκεί. Η σκέψη και μόνο πως κάποτε θα τα πετούσα, μου φαίνεται αδιανόητη.
Ένας έρωτας που σημάδεψε, ένας έρωτας δυνατός σφοδρός με τα όλα του!
Απόσταση , άλλο πρόσωπο, όνειρα απατηλά, απογοητεύσεις, πάθος, αγκαλιές και αγγίγματα. Συζητήσεις ατελείωτες, φανερώματα εαυτών!
Άσχημες κουβέντες, πόλεμος επικράτησης του ισχυρότερού, ευθύνες με το μπαλάκι να πέφτει στο γκρεμό και να τσακίζει, να ξεσκίζει μια αγάπη και έναν έρωτα.
Πως γίνεται να εκπίπτει τόσο πολύ ο έρωτας; Πώς επιτρέπει ο Θεός και οι άνθρωποι που τον έζησαν να θρυμματίζεται έτσι;
Πιο πολύ γι’ αυτό στεναχωριέμαι, όχι που δεν κράτησε για πάντα!
Το τέλος του τελικά είναι αυτό που με πονάει.
Το βεβηλώσαμε και το ισοπεδώσαμε, κατεδαφίζοντας όλα εκείνα που μας έφεραν μέσα στους παραδείσους μας και στις κολάσεις μας. Όλα όσα αισθανθήκαμε και μας ανέβασαν κάποτε στα ουράνια.
Γι’ αυτό στεναχωριέμαι και καμία φορά κλαίω. Όχι γοερά πια, μόνο δάκρυα στα δάχτυλα μετρημένα, στάζουν και κυλούν στο μάγουλο μου και στεγνώνουν εκεί, δεν έχουν παρακάτω δρόμο να διασχίσουν. Η λειψυδρία τα καταπίνει στα πίσω απωθημένα του μυαλού, στις πληγές του κακού.
Αυτό είναι το παράπονο μου, που το τέλος του έρωτα αυτού δε στάθηκε περήφανο και άξιο της αγάπης μας, της έντασης των στιγμών μας και των συναισθημάτων μας! Της σημαντικότητας του και της αξιοσύνης του!
Ένα τέλος αντίστοιχο της αρχής του, θα’ θελα να χα!
Ένα τέλος που να τιμάει όσα ζήσαμε, όσα είπαμε, όσα αγγίξαμε, όσα γράψαμε.
Ένα όμορφο τέλος μου χρωστάς!
Χωρίς συγγνώμες, χωρίς ευθύνες, ένα τέλος με ένα δώρο. Την απόδειξη της αγάπης μας! Την παραδοχή της! Χωρίς περιτυλίγματα και φανφάρες. Χωρίς τυπικότητες και αναπολήσεις, χωρίς μισόλογα και δικαιολογίες. Απαλλαγμένο από κατηγόριες.
Ένα τέλος που θα εξυψώσει στην ιστορία της αιωνιότητας, την ύπαρξη μιας Αγάπης που κλείστηκε κάποτε σε μια αγκαλιά και εισέπνευσε έρωτος ανάσες, ψέματα και αλήθειες δύο εαυτών που μοιράστηκαν τη θεία χάρη του!
Ήπιαν και μέθυσαν, χόρεψαν, γεύτηκαν, τραγούδησαν και έψαλλαν.
Το τέλος τους όμως, το αδίκησαν!
Ένα τέλος αλλιώτικο, μου χρωστάς!