Γράφει η Ζωή Τριανταφυλλοπούλου
Κουρασμένη.
Μόνιμο συναίσθημα σχεδόν σαν ανάσα πια.
Καταλαβαίνεις ίσως και εσύ πώς νιώθω. Όταν έχεις μπει πολύ καιρό στον αυτόματο, σ’ έχουν προγραμματίσει καλά οι καιροί, τα πρέπει, οι υποχρεώσεις τα έξοδα και η περιβόητη υπεράνω σου αξιοπρέπεια. Αυτή που δεν σου επιτρέπει να χαλαρώσεις, να τα φορτώσεις λίγο στον κόκορα, να την κάνεις για λίγο από όλους και όλα.
Μία εντελώς τρεχάτη και σε διαρκή επιτάχυνση ζήση που σου ζητά όλο και παραπάνω από το 24ωρο σου μετατρέποντας σε μηχανή, σε κείνον τον meta-άνθρωπο που σε ετοιμάζουν όπως κάπου διάβασα για να γίνεις.
Αν αντέξεις…
Παραγωγική μηχανή αποδοτικά αποτελεσματική χωρίς απαιτήσεις, με συνέπεια χωρίς γκρίνια, χωρίς διαλείμματα, χωρίς λάθη και κυρίως χωρίς πάθη ή όποιο συναίσθημα.
Κουρασμένη πολύ λοιπόν.
Θα με ρωτήσεις τώρα τι κάνω για αυτό;
Για την ώρα τίποτε, απλά αναγνωρίζω το χάλι μου και δικαιολογούμαι ότι είμαστε πολλοί, πολύ έτσι.
Δεν είναι άλλοθι αυτό το ξέρω.
Ούτε ζωή είναι.
Και όταν δεν την αγαπάς αυτή τη συνονόματη και τη θεωρήσεις δεδομένη βρίσκει τρόπο να σου θυμίσει την αξία της, με τα γυρίσματα και τα παιχνίδια της σαν προδομένη σύζυγος. Για να νιώσεις στο πετσί σου το δώρο της βόλτας σου κάθε μέρα εδώ, αυτό που εξαργυρώνεις φτηνά και μόνο σε ό,τι πρέπει να κάνεις.
Θα στο κάνει ίσως και λίγο άτσαλα, λυγίζοντας σε εντέλει και ξαφνικά με κάποιο πρόβλημα υγείας ή κάτι που θα ανακόψει τον αγώνα δρόμου σου στο τραινάκι του τρόμου που καθημερινά ζεις με τερατάκια όλα αυτά που εσύ δημιούργησες με την μόνιμα διαθέσιμη ικανότητα σου να ανταπεξέρχεται σε κάθε συνθήκη.
Και μετά όλα αυτά τι άραγε;
Οι δικαιολογίες θα σωθούν, θα καταρρεύσουν σαν χάρτινοι πύργοι και εσύ κι εγώ θα μείνουμε εκεί με την ασφυκτική συνθήκη που φτιάξαμε κανονικότητα να υπάρχουμε χωρίς να ζούμε.
Για αυτό σκέφτομαι να φύγω, για λίγο, για πολύ για όσο…
Ναι το σκέφτομαι, ίσως όλο και πιο έντονα τώρα τελευταία, ακόμη και μέσα στο Χειμώνα.
Μακριά από όλα αυτά, χωρίς κινητό, χωρίς ημερολόγιο καθημερινών εργασιών ρουτίνας, χωρίς νεκρές, αποτελειωτικες γραμμές (deadlines, ντε)
Να κάνω ένα ταξίδι για πάρτη μου, εγώ παρέα με αυτόν τον πονεμένα καταπονημένο μου εαυτό.
Κάπου κοντά στη θάλασσα που με ξεκουράζει σε κάθε εποχή, ακόμη και με την όψη και τη διαπεραστική αλμυρά της.
Αλλά και κάπου μακριά και άγνωστα με άλλο κόσμο, άλλους ήχους, μυρωδιές, χρώματα και εικόνες τριγύρω.
Κάπου για να με ξεκουράσω λίγο, για να ξεγελάσω και την άλλη, τη συνονόματη, ότι δεν βρίσκομαι εδώ πάνω μόνο για να ολοκληρώνω εργασίες αλλά και για να απολαμβάνω (ίσως έτσι πείσω και μένα για αυτό!).
Πρέπει να το προγραμματίσω, πρέπει να αποενοχοποιηθώ για τις κατατρεγμένες εκκρεμότητες που θα προκύψουν από το φεύγα μου. Να ένα πρέπει, που ο εξαναγκασμός του μπορεί να γίνει υπέροχο δώρο αγάπης εαυτού.
Πρέπει να φύγω.
Και όχι, εσύ δεν θα πρέπει να έρθεις!
Όπου εσύ, οποιαδήποτε ψυχή είναι απλά ξόρκι στη μοναξιά σου και όχι συντροφιά αληθινή για το παραπέρα σου που έρχεται όσο βηματίζεις προς τα εκεί..
Ξέρεις τι λέω, ξέρω ότι ξέρεις…
Και αφού και οι δύο μας ξέρουμε ευχήσου μου τώρα να πραγματοποιήσω γρήγορα αυτό το φευγιό.
Και κανόνισε και το δικό σου, όπως, όπου και με όποιον θες μαζί σου!
Και ναι αυτό είναι ζωή…
