Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Και αν ένα βράδυ μες στο μυαλό σου τριγυρνάω, μην βιαστείς να πεις “αμπρακαταμπρα”, και το μαγικό σου ξόρκι μην το σπαταλησεις, έτσι απλά.
Ένα τσιγάρο ακόμα και φεύγω.
Έτσι κι αλλιώς δικιά σου δεν θα ‘μαι.Ούτε θα γίνω. Ποτέ. Φεύγεις. Άναψε την φωτιά σου, άναψε την κοφτερη ματιά σου.
Άσε να καούν όλα. Κορμιά, φιλιά, όνειρα, λέξεις. Άναψε και πες “αμπρακαταμπρα”. Το μαγικό σου ξόρκι, μην το σπαταλησεις.
Δεν πιστεύω σε μαγικά αγάπη μου, ποτέ δεν πίστευα, ούτε και σε ανθρώπους πυροτεχνηματα. Δεν πίστευα ούτε και στην μοίρα μέχρι που δεν μπόρεσα να αποφύγω το μοιραίο.
Το μαγικό σου ξόρκι, βγάλε και πες το τώρα “Αμπρακαταμπρα”, έτσι για να λύσεις τα μάγια και να πάμε και οι δύο παρακάτω.
Και πού ξέρεις, ίσως κάπου κάποτε, ξαφνικά ξανασυναντηθουμε, έχοντας και οι δύο φτερά!
Αφιερωμένο..
