Ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου και όλα πήραν μορφή.

Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.

Δεν ξέρω αν επέλεξα εγώ εσένα ή αν το είχες κάνει εσύ αυτό, μα το συναίσθημα αχόρταγο σε ένταση ζητούσε να ζήσει. Σκονισμένο για χρόνια βαθειά, είχα ξεχάσει πώς ήταν να ανήκεις κάπου πραγματικά.

Όχι με τρόπο τέτοιο που να θυμίζει εξαναγκασμό αλλά μία αδιευκρίνιστη ομαλή ροή συναισθημάτων. Δεν είχα γνωρίσει πώς ήταν να είσαι ο εαυτός σου σε κάτι που αρχίζει.

Ίσως γιατί και αυτοί που πέρασαν βιαστικά από τη ζωή μου δε νοιάστηκαν πραγματικά να μάθουν. Έρωτες του φαίνεσθαι, δε θύμιζαν με τίποτα εσένα. Θέλησα να προσπαθήσω για εμάς. Φόρεσα τα καλά μου με ζήλο και έτρεξα δίπλα σου.

Σκέφτηκα να σε προλάβω αν και κανένας δε θα πήγαινε πουθενά. Έκλεισα τον κακό μου εαυτό, αφού δεν είχα ανάγκη τέτοια. Κατέβασα τις άμυνες μου, δεν ένιωθα απειλή σε αυτή την σύνδεση.

Από όπου και να ξεκινούσα, όλα τα βήματα φυσικά οδηγούσαν δίπλα σου. Ένα σταθερό χαμόγελο, σαν να ήξερες. Σαν να με περίμενες, όσο εγώ νόμιζα ότι σε έβρισκα στον οποιοδήποτε.

Παρακολουθούσες όσο εγώ άλλαζα για τον κάθε προσωρινό έρωτα και γελούσες αναμένοντας. Γεμάτη με υπομονή, χάιδεψες τους φόβους που μου είχαν φορτώσει, μέχρι να μπορέσω να κοιτάξω με υγεία τα καινούργια ξεκινήματα.

Χωρίς κάτι να ζητήσεις, ήθελα να σου δώσω ό,τι με δυσκολία με είχαν αφήσει να μαζέψω. Και αν δεν είχα, είχες εσύ από την αρχή. Στάθηκα για λίγα λεπτά μπροστά σου, κανένας δε μίλησε και όμως όλα μου τα είχες πει.

Σε ήξερα καλύτερα από τον όποιο είχα αφήσει με ανωριμότητα να χτίσει επάνω μου.  

Δεν ξέρω αν έφταιξε η ηλικία μου ή η δικιά σου αλλά ήταν η πρώτη φορά που κάτι χωρίς πανικό κούμπωσε μαζί μου. Χωρίς ένταση και αβεβαιότητα, χωρίς φθηνά τεχνάσματα για παροδική ικανοποίηση και ασφάλεια.

Έδωσες ηρεμία και μου έδειξες με μαεστρία πώς χτίζονται όμορφα οι αναμνήσεις.

Αγκάλιασες με επιμονή την πλευρά του εαυτού μου που δεν είχα δύναμη να αγκαλιάσω εγώ η ίδια. Δίχως να κρίνεις, δίχως να θελήσεις να αλλάξεις κάτι σε εμένα. Κάτι που οι άλλοι μου είχαν μάθει για φυσιολογικό.

Ένιωσα το χέρι σου στο δικό μου και έγινε πιο σίγουρο από ποτέ.

Τα αιώνια μαζί, αρχίζουν από τις ψυχές προτού τα σώματα συναντήσουν το ένα το άλλο, κάποιος είχε πει. Πόσο δίκιο είχε!