Έρωτας είναι οι ανομολόγητοι ψίθυροι στο σκοτάδι

Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου.

Ακολουθώ ξανά την ίδια πορεία. 
Μια ματιά, σε γνωρίζω.
Πριν σε μάθω, σε αγαπώ.
Σε ερωτεύομαι χωρίς καν να σε ξέρω. 
Με κερδίζεις, δεν με παραχωρώ.
Με κερδίζεις, με αφήνω.
Σε φοράω πάνω μου.
Σε κουβαλάω μέσα μου.
Σε ραίνω με το άρωμά μου για να σε βρίσκω στα σκοτάδια. 
Αφήνω σημάδια πάνω σου για να θυμάσαι πως πέρασα.
Σε ανεβάζω ψηλά, στο πιο ψηλό βάθρο.
Σε λατρεύω.
Σε αποθεώνω.
Σε κοιτώ να λάμπεις εκεί και μια σκιά περνά στιγμιαία.
Την αγνοώ αλλά ξέρω.
Είναι το ανικανοποίητο.
Η δίψα που υπάρχει ακόμα.
Μισό από κάτι, λίγο από κάτι άλλο, και το βλέμμα σου
κι αυτό πια είναι μισό.
Αναζητάς το υπόλοιπο από το μισό.
Το παραπάνω από το λίγο.
Αναζητάς να ξεδιψάσεις.
Νιώθω την αναζήτησή σου στις πηγές. 
Αυτό εδώ πια είναι πιο λίγο από το λίγο σου.
Δεν σου αρκεί.
Δεν μου αρκεί.
Σε γκρεμίζω.
Σε κοιτάω χωρίς λέξεις.
Σε αποκαθηλώνω. 
Σε ξέρω πια κι ας είναι αργά.
Με ξέρεις πια και μπορούμε να αρχίσουμε ν’αρχίσουμε να γράφουμε την ιστορία από την αρχή.
Μπορούμε να πιστέψουμε πια στις λέξεις.
Σε εκείνες που χρησιμοποιήσαμε άλλοτε για να κρύψουμε, άλλοτε για να φανερώσουμε, άλλοτε για να εξομολογηθούμε και σπάνια, πολύ σπάνια, για να ψιθυρίσουμε εκείνα τα ανομολόγητα ..

LoveLetters