Γράφει η Δήμητρα Γιαννοπούλου
Ξυπνάω κι είσαι η πρώτη μου σκέψη και κάθε βράδυ με παίρνει ο ύπνος έχοντας τη μορφή σου στα μάτια μου και τον ήχο της φωνής σου στ’ αυτιά μου.
Έχοντας το βάρος της απουσίας σου μέσα μου κι έναν κρυφό λυγμό, που κανείς πια δεν καταλαβαίνει.
Κάθε μέρα – τόσο καιρό – αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή μου ΑΝ…
Αν είχαμε αντέξει τότε. Αν δεν είχαμε πει αντίο. Αν μου κρατούσες τώρα το χέρι και μου χαμογελούσες.
Αν το “μαζί” μας ήταν πιο δυνατό από το “χώρια” μας κι αν εξακολουθούσε να περνάει τα σύνορα της λογικής σου. Κάθε μέρα σου θυμώνω, που μπορείς και προχωράς χωρίς εμένα και κάθε μέρα λέω πως θα φύγω κι εγώ. Κάνω ένα βήμα μακριά σου κι ύστερα επιστρέφω ακόμη πιο κοντά σου. Είμαι ακόμα εδώ.
Εδώ που μ’ άφησες και σε περιμένω.
Μην αναρωτιέσαι γιατί. Εσύ ξέρεις. Εσύ, με ξέρεις. Σε περιμένω, γιατί δε γίνεται αλλιώς. Σε περιμένω, να έρθεις, για να τελειώσουμε όλα αυτά, που αφήσαμε στη μέση.
Έλα να πάμε μια βόλτα στη θάλασσα,να με κρατάς αγκαλιά και να χαμογελάνε τα μάτια μας.
Να πάμε κι ένα βράδυ στο θέατρο, να δούμε όποια παράσταση θέλεις εσύ και μετά, πίνοντας σε κάποιο ήσυχο και απόμερο μαγαζί το κρασί μας, να συζητήσουμε για όσα μέχρι τώρα δεν έχουμε προλάβει.
Έλα να πάμε κι εκείνο το Σαββατοκύριακο στη Σαντορίνη, που σχεδιάζαμε πέρυσι το καλοκαίρι, να δούμε μαζί το ηλιοβασίλεμα στην Οία. Να πάμε και στον εθνικό κήπο, που είναι υπέροχος αυτή την εποχή, να καθίσουμε σ’ ένα παγκάκι, να φάμε παγωτό και να γκρινιάζω που πάλι λερώθηκα.
Να πάμε να “χτυπήσουμε” κι εκείνο το τατουάζ, που σκεφτόμασταν, που μόνο εμείς οι δύο θα ξέραμε τι συμβολίζει. Έλα μου και θα σου τραγουδήσω το αγαπημένο σου τραγούδι, που πάντα μου ζήταγες και πάντα ντρεπόμουν. Έλα να κάνουμε έρωτα, για μία και μόνη φορά…
Να σε νιώσω μέσα μου και να νιώσω ξανά πως υπάρχει μαγεία. Κι αν δε μπορείς να έρθεις για όλα όσα σου ζητάω, έλα τουλάχιστον για λίγο. Για μια στιγμή. Έλα μόνο για ένα φιλί. Για ‘κείνο το φιλί, που δε μου έδωσες, όταν μου είπες αντίο. Έλα για’ κείνο, το τελευταίο φιλί, που μου χρωστάς.
