Γράφει ο Τριστάνος
Όταν χάνεσαι σε δρόμους που πολλές φορές έχεις περάσει,
κι από τη γεύση του κορμιού της,
όσο κι αν πιεις, ο πόθος σου ποτέ δεν θα χορτάσει.
Όταν οι σκέψεις σου, έχουν μόνο τη μορφή της
και πας βαθιά στην κόλαση, να κλέψεις το φιλί της
Αν τα τραγούδια που ακούς, είναι ερωτικές μπαλάντες,
και η λογική ανύπαρκτη, σε βάζει μόνο σε μπελάδες.
Αν τ’ όνομα της φτιάχνει ήλιους στην ψυχή σου
και το άρωμα της, πόθους ανείπωτους ξυπνάει στο κορμί σου!
Τότε ο έρωτας σε τρύπησε στα στήθια και θες να το φωνάξεις δυνατά, σαν την πιο όμορφη σου αλήθεια.
Θέλεις για κείνη να μιλάς, για κείνη ν’ αναπνέεις,
θέλεις μπροστά στα πόδια της, τα πάντα να της φέρεις!
Φλεγόμενη άμμος που ζητάς, είναι το άγγιγμα της,
γλυκό κρασί τα χείλη της, σαν ναυαγός παρακαλάς, για ένα κοίταγμα της.
Καλπάζει στις αισθήσεις σου, σαρώνει κάστρα ξένα,
αδίστακτος κατακτητής· σε μια στιγμή τα γκρέμισε, μ’ ένα της μόνο βλέμμα.
“Στρατούς”, που χρόνια έστηνες, κανείς μην τους νικήσει, αυτή τους εξαφάνισε, χωρίς να σε ρωτήσει.
Γυμνός από άμυνες παλιές, ρίχνεσαι στη φωτιά της, μία ζωή ολάκερη, μοναδικό σου όνειρο, ήταν το πέρασμα της.
Σ’ αγαπώ…
