Γράφει η Κλεψύδρα.
Μια στιγμή, ένα σφίξιμο στο στομάχι.
Έσπρωξε την πόρτα και μπήκε.
Κάτι έφτιαχνε και δε γύρισε, μίλησε πρώτα στη φίλη της γέλασε και σαχλαμάρισαν.
Γιατι δε γυρίζει το βλέμμα;
Γιατι απ’ την ώρα που ήρθε δε τη κοίταξε;
Τόσες μέρες δεν είχε πρόβλημα.
Και τώρα;
Και τώρα τι;
Άτιμη τύχη.
Τους άφησε μόνους, σε ένα σπίτι και όμως δεν έγινε τίποτα!
Κρίμα τόσες ταινίες και βιβλία πια!
Έρωτας λέγεται μόνο δικός σου θεός κορίτσι μου!
Οι άλλοι ούτε κεριά ουτε μετάνοιες, αργά να αλλαξοπιστήσεις!
Βλέμμα, οταν άγγιξες τα βιβλία του, ενώ καθόσουν στο κανάπε του.
Μα φυσικά, τα βιβλία του, ο καναπές του.
Εισέβαλες στα ενδότερα, δε μπορούσε να σε αγγίξει..
Παλι οι ίδιοι λογισμοί!
Τράβηξε το χέρι απ τα μάτια που τα σκεπαζε, ενω βρισκονταν ξαπλωμένη στην ίδια πάλι θέση έτσι που τα μάτια να καρφώνονται στο σημάδι ενός καρφιού στο ταβάνι.
Έλα σήκω, σήκω, είπε στον εαυτό της.
Δεν πρέπει να τον σκέφτεσαι!
Μην σκέφτεσαι!
Μην σκέφτεσαι!
Ένας σαν όλους του άλλους..
Ενας σαν ολους τους αλλους;;
LoveLetters
