Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Θες να σου πω απόψε για την πιο όμορφη γυναίκα που είδα στην ζωή μου;
Θα προσπαθήσω, χωρίς να είμαι βέβαιος αν θα τα καταφέρω να σου την περιγράψω ακριβώς, δύσκολο πολύ να την χωρέσουνε οι ταπεινές μου λέξεις…
Τα μάτια της;
Μέλι, που σε κοιτούν και γλυκαίνει ο κόσμος όλος γύρω σου.
Τα μάτια της;
Μέλι, που σε κοιτούν και γλυκαίνει ο κόσμος όλος γύρω σου.
Η γλώσσα της;
Βουτύρου καραμέλα, που όταν αρθρώνει το σ΄ αγαπάω και το σε θέλω, λες μέσα σου, Θεέ μου ας μην τελειώσει!
Η φωνή της;
Παιχνίδι, που σου μιλάει και θέλεις να αφεθείς, να βγεις από το καλούπι σου και να αρχίσεις να είσαι ο πιο ανέμελος εαυτός σου.
Το δέρμα της;
Μετάξι, που το αγγίζεις και ξεχνάς ότι άλλο άγγιξες πιο πριν από εκείνη.
Τα μαλλιά της;
Κύματα, που θες να μπεις και να σε ταξιδέψει η θάλασσα της.
Το άρωμα της;
Άνοιξη, που έρχεται ύστερα από βαρυχειμωνιά και σε σώνει επιτέλους.
Το χαμόγελο της;
Σπίτι, κι όταν γελάει, δεν θες να πας πουθενά αλλού, στο σπίτι σου θέλεις να ‘σαι για πάντα.
Η αγκαλιά της;
Φάρμακο, σε αγκαλιάζει και περνάνε μαγικά όλοι οι πόνοι σου.
Τα χείλη της;
Βροχούλα, που αν σε φιλήσουν, ανθίζουν όλα μέσα σου, κι ύστερα μοσχοβολάς ζωή.
Το όνομα της;
Ποίημα, που θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις, όμως δεν σε φτάνουν οι λέξεις που υπάρχουν, πρέπει να βρεις καινούργιες που να αρχίζουν όλες από Κ, καλύτερες, καυτές και πιο καθάριες.
Η ψυχή της;
Γλυκό του κουταλιού, μια στάλα αν δοκιμάσεις, αλλάζουν όλα γύρω σου.
Η ανάσα της;
Έκσταση, που αν ανασάνει επάνω σου, σου κόβεται η δική σου.
Η αγάπη της;
Μάνα, κι αν σε αγαπάει εκείνη, νιώθεις ασφαλής, κι ας κάνει απ΄ έξω κατακλυσμούς και καταιγίδες.
Η φωνή της;
Παιχνίδι, που σου μιλάει και θέλεις να αφεθείς, να βγεις από το καλούπι σου και να αρχίσεις να είσαι ο πιο ανέμελος εαυτός σου.
Το δέρμα της;
Μετάξι, που το αγγίζεις και ξεχνάς ότι άλλο άγγιξες πιο πριν από εκείνη.
Τα μαλλιά της;
Κύματα, που θες να μπεις και να σε ταξιδέψει η θάλασσα της.
Το άρωμα της;
Άνοιξη, που έρχεται ύστερα από βαρυχειμωνιά και σε σώνει επιτέλους.
Το χαμόγελο της;
Σπίτι, κι όταν γελάει, δεν θες να πας πουθενά αλλού, στο σπίτι σου θέλεις να ‘σαι για πάντα.
Η αγκαλιά της;
Φάρμακο, σε αγκαλιάζει και περνάνε μαγικά όλοι οι πόνοι σου.
Τα χείλη της;
Βροχούλα, που αν σε φιλήσουν, ανθίζουν όλα μέσα σου, κι ύστερα μοσχοβολάς ζωή.
Το όνομα της;
Ποίημα, που θέλεις οπωσδήποτε να γράψεις, όμως δεν σε φτάνουν οι λέξεις που υπάρχουν, πρέπει να βρεις καινούργιες που να αρχίζουν όλες από Κ, καλύτερες, καυτές και πιο καθάριες.
Η ψυχή της;
Γλυκό του κουταλιού, μια στάλα αν δοκιμάσεις, αλλάζουν όλα γύρω σου.
Η ανάσα της;
Έκσταση, που αν ανασάνει επάνω σου, σου κόβεται η δική σου.
Η αγάπη της;
Μάνα, κι αν σε αγαπάει εκείνη, νιώθεις ασφαλής, κι ας κάνει απ΄ έξω κατακλυσμούς και καταιγίδες.
Ο πόθος της;
Θηλυκό, από εκείνα εκεί τα θηλυκά που οι άντρες τα έχουν για παράσημα ανδρείας και για σημεία αναφοράς τους.
Το τελείωμα της;
Κάβλα, κι όταν το ζήσεις, μονάχα τότε θα μπορείς να πεις ότι είσαι αρσενικός, αλλιώς νόμιζες ότι είσαι.
Ο έρωτας της;
ΕΡΩΤΑΣ σου λέω! (Και δεν θα πω κάτι άλλο, αυτό τα λέει όλα).
Ο έρωτας της;
ΕΡΩΤΑΣ σου λέω! (Και δεν θα πω κάτι άλλο, αυτό τα λέει όλα).
ΈΡΩΤΑΣ γαμώτο, με όλα τα γράμματα του κεφαλαία όμως και με θαυμαστικό στο τέλος του!