Έτσι ήθελα να ζήσω, κι έτσι κάποτε πέθανα..

Και γενικά, δεν θέλω πολλά και ζητάω ακόμη λιγότερα ξέροντας πως μια μέρα ίσως γίνουν.
Και αν δεν γίνουν, θα μείνουν σαν ανάμνηση, από αυτές τις γουστόζικες που σε φτιάχνουν.
Νέα Ορλεάνη, εκεί θα βρεθώ και θα γυρνάω σαν τον ζητιάνο όλη τη μέρα και θα χαιρετάω φίλους, θα κάθομαι μαζί τους και θα μιλάμε για τη ζωή και τον θάνατο.
Θα κάνω βουντού και χούντου στους εχθρούς μου στο γνωστό μαγαζί και θα γελάω ξέροντας πως έκανα μια τρύπα στο νερό και μου άρεσε.
Στις 9:00 το βράδυ θα τρώω πάντα βρώμικο από τον ίδιο πάγκο στη γωνία του δρόμου, εκείνου, του κεντρικού, που θα ψήνει αλησμόνητα εκείνες τις καταπληκτικές φτερούγες πάπιας με μπάρμπεκιου και θα το απολαμβάνω όσο ο δείκτης χοληστερίνης μου αγγίζει τα όρια του.
Η ζωή είναι πόρνη, αλλά μόνο μία και μοναδική, ζήσε την στα άκρα, θα λέω, και θα γελάω.
Στις 10:00 θα βγαίνω με την Νταίζη, γνωστή νέγρα χορεύτρια που λατρεύω, δεν είναι δική μου, ποτέ δεν ήταν και ποτέ δεν θα’ναι, το ελεύθερο της πνεύμα δεν γουστάρει αντρικά κλουβιά και εγώ την σέβομαι και την κοιτώ στα μάτια.
Στις 11:00 θα είμαι σε εκείνο το φτηνό μπαράκι, το έχει ένας φίλος, ετών πολλών, είναι ο μάγιστρος της μουσικής των blues και της jazz και εγώ του ζητώ κάθε μέρα να παίζει το ίδιο κομμάτι, να κάνει κουρέλια την ψυχή μου και να το απολαμβάνω.
Πίνω το γνωστό, φτηνό, παράνομο burbon και χάνομαι, οι σκέψεις ουρλιάζουν, μα έχω χαθεί και δεν το μετανιώνω. Έτσι ήθελα να ζήσω και έτσι κάποτε θα πέθαινα.