Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Στις μικρές αγγελίες είδα γραμμένο τ’ όνομά σου.
Μαζί με το τηλέφωνο, τον καπνό, τα κλειδιά και τα ποιήματά σου.
Είχες αφήσει έξω τα καλοκαίρια μας, μία λεμονοπιτα και τον καφέ μου.
Τα υπόλοιπα ήταν όλα εκεί, προς πώληση.
Τιμή δεν είχες βάλει.
Έκανα να πάρω τηλέφωνο.
Ειρωνεία, δεν θυμόμουν πια τον αριθμό σου.
Νόμιζα έσβησε από την μνήμη μου.
Μα, το μυαλό, όλα εκεί θα ζουν για πάντα.
Σε πρόδωσε ο τηλεφωνητής, “απουσιάζεις” είπε.
Πόσο γνώριμο, πόσο αναμενόμενο, πόσο δικό σου.
Άφησα μήνυμα κενό.
ΚΕΝΟ.
Έτσι κι αλλιώς, απών ήσουνα πάντα.
Έτσι κι αλλιώς, τα είχες όλα ξεπουλήσει.
Όλα τα πιο μεγάλα. Μας.
Όσο όσο.
Αφιερωμένο..
