Γράφει η Κωνσταντίνα Σταμπουλή
Το καλύτερο που είχες να κάνεις για το καλό μου, ήταν να φύγεις. Η απουσία είναι πάντα καλύτερη από μια τοξική παρουσία. Την προτιμώ. Έτσι κι αλλιώς, δεν σε είχα ποτέ μου. Ήσουν πάντα απούσα. Απούσα από τη χαρά και τη λύπη μου. Απούσα από τα εύκολα και τα δύσκολα…
Χρειάστηκαν χρόνια για να στραγγίσουν τα δάκρυά μου, για να καταφέρω να κοιμηθώ ξανά, χωρίς εφιάλτες. Για να συνειδητοποιήσω ότι απέναντί μου δεν έχω έναν άνθρωπο που πρέπει να τον αντιμετωπίζω ως υγιή.
Για να αποδεχτώ ότι δεν ήθελες να πάρεις βοήθεια. Δεν μπορούμε να προσφέρουμε τη βοήθειά μας, σε κανέναν άνθρωπο που αρνείται πεισματικά να την πάρει, την ώρα που εκεί έξω, φωνάζουν για βοήθεια τόσοι και τόσοι.
Χρειάστηκαν χρόνια για να καταλάβω ότι όσο μένω δίπλα σου, με μια ανόητη επιμονή, το μόνο που καταφέρνω είναι να αρρωσταίνω κι εγώ, όπως όλοι όσοι ζούνε μαζί σου. Δεν είναι ότι άργησα να σε καταλάβω. Είναι ότι άργησα να καταλάβω εμένα. Άργησα να καταλάβω ότι δεν μπορώ να αλλάξω την κατάσταση.
Εγώ, το θηρίο που όλα τα καταφέρνει, ήμουν ένας κόκκος άμμου, μπροστά στα δαιμόνια που σε κυριεύουν.
Ακόμα κι αν αποδεχτώ την άποψη ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν δύο πλευρές, μία καλή και μία κακή, εσύ δεν έχεις. Ίσως και να είχες κάποτε, αλλά έθρεψες τόσο καλά την κακή σου πλευρά, που έφαγε και το τελευταίο κομμάτι της καλής σου, αν αυτή υπήρξε ποτέ.
Όχι, δεν είμαι εδώ για να σε τιμωρήσω με έναν σκληρό λόγο. Είμαι εδώ, μόνο για να σ’ ευχαριστήσω.
Σ’ ευχαριστώ που έφυγες. Γιατί, όσο δύσκολο και να είναι το να κόβεις τις ρίζες σου, πάντα θα είναι πιο σωστό, από το να θρέφεις κάτι τόσο αρρωστημένο, που δεν δέχεται την όποια επεξεργασία, με σκοπό τη θεραπεία και τη βελτίωση.
Είσαι σαν ένα τέρας, με ένα μεγάλο και σκοτεινό στόμα, που όποιος σε πλησιάζει τον καταβροχθίζεις με μανία και τον αποθηκεύεις μέσα σου, μέσα στο απόλυτο σκοτάδι της ζωής σου.
Και όσο κι αν τους λυπάμαι, τώρα είναι αργά για να σωθούν. Τους έπεισες ότι δεν αξίζουν καμιά σωτηρία. Κι εγώ, που ακούμπησα εκείνα τα τεράστια μαύρα χείλη, είμαι ευγνώμων που τελικά, πρόλαβα να πέσω κάτω και να σου κρυφτώ. Και τι δεν έκανες για να με φας κι εμένα. Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πόσο θυμό κουβαλάς πάνω σου, που κατάφερα να σου ξεφύγω.
Σαν τον Δρακουμέλ, που του ξεφεύγουν τα στρουμφάκια κι αυτός τρελαίνεται και προσπαθεί κάθε φορά, να φτιάξει ολοένα και πιο ισχυρό φίλτρο, μήπως και καταφέρει να τα φάει όλα. Ευτυχώς, δεν υπάρχει επεισόδιο που να το καταφέρνει. Κι ας μεγαλώνει η παράνοιά του…
Έκανα πολλά λάθη στην προσπάθειά μου να σωθώ από σένα. Έπεσα σε λάθος ανθρώπους και λάθος επιλογές, γιατί μπήκα σε όποια πόρτα βρήκα ανοιχτή, χωρίς να μπορώ να κρίνω αν μέσα από την πόρτα θα βρω τη ζεστασιά που ζητούσα. Όλα ήταν θολά, λες και είχαν σκόνη τα μάτια μου και δεν έβλεπα καθαρά. Μα, τι άλλο θα μπορούσα να κάνω; Πάντα διάλεγα το λιγότερο κακό…
Έφυγες από κοντά μου έχοντας την πεποίθηση ότι δεν θα μπορέσω χωρίς εσένα και θα γυρίσω να με αλατοπιπερώσεις και να με φας λαίμαργα, λες και έμεινες νηστική για μήνες… Κατακρεούργησες τον ίδιο σου τον εαυτό όταν είδες ότι δεν γυρνάω!
Σου ξέφυγα, αυτή είναι η αλήθεια. Και πρέπει να αντιμετωπίσω την οργή σου. Αυτό είναι το τίμημα της σωτηρίας μου. Της απελευθέρωσής μου από τα δεσμά σου.
Το καλύτερο που είχες να κάνεις για το καλό μου, ήταν να φύγεις. Κάπου μέσα μου, πιστεύω ότι έφυγες, γιατί ήθελες να με σώσεις από εσένα. Και ίσως αυτό να είναι το μόνο σημείο, που εντοπίζω μια στάλα αγάπης μέσα σου.
Σ’ευχαριστώ. Σ’ευχαριστώ που με άφησες να δω τον αληθινό κόσμο και να βγω έξω από τον προσωπικό μου «κυνόδοντα».
Παίρνω μια βαθιά ανάσα, κοιτάζω γύρω μου, κι όσο δεν σε βλέπω είμαι καλά.
Και δεν πειράζει που δεν είμαι εκεί που θέλω να είμαι. Αρκεί που δεν είμαι εκεί που είσαι εσύ. Είναι κι αυτό μια καλή αρχή, για να φτάσω μια μέρα εκεί που στοχεύω.
Κι αν δεν φτάσω, θα έχω τουλάχιστον προσπαθήσει, κι αυτό από μόνο του είναι κάτι σπουδαίο, για να’ χω χαράξει την όποια δική μου πορεία, πριν τη λήξη του συμβολαίου μου…
Join the discussion