Γράφει η Κατερίνα Χατζηβασιλείου
Συνήθισα τη μοναξιά μου.
Την αγάπησα.
Τώρα πια δε σε αναζητώ.
Έφυγες όταν χρειάστηκα ένα χέρι να πιαστώ.
Έφυγες ενώ σου φώναζα “θα σε περιμένω”.
Αλήθεια..
Σε περίμενα..
Χρόνια σε περίμενα!
Ερχόσουν για λίγο και πάλι έφευγες.
Το ξέρω πως τελικά εγώ σε έδιωχνα με τον τρόπο μου.
Μα αφού τόσα χρόνια μου έδειξες πως δεν είχες θέληση να μπεις καν στον κόπο να ακούσεις τη φωνή της ψυχής μου.
Αφού αυτή σου τα έλεγε όλα αυτά!
