Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Και βρέθηκα πάλι απόψε μόνη με τις σκέψεις μου, και περπάτησα στα μονοπάτια του χθες, αργά και σιωπηλά, μη τυχόν και ξυπνήσω εκείνες τις αναμνήσεις που πονάνε. Τις έθαψα βλέπεις, τις καταχώνιασα σε ένα παλιό σκουριασμένο σεντούκι του μυαλού μου και δε τολμάω να τις αγγίξω.
Ναι σε ξεπέρασα, αλλά κάτι που αγάπησες τόσο πολύ δεν το ξεχνάς. Κάποιος που κάποτε ήταν όλος σου ο κόσμος δε μπορεί να σβηστεί από τη μνήμη, ούτε κι από την καρδιά. Κι ας σε έχει πονέσει όσο τίποτε άλλο.
Οι στιγμές είναι όλες εκεί, στα βάθη της ψυχής, καλές, κακές, όλες μαζί ένα συνονθύλευμα. Ένα κουβάρι από συναισθήματα. Αγάπη, χαρά, πόνος, λύπη, πίκρα, προδοσία, όλα ένα. Κι όλα καλά θαμμένα, να μη με ακουμπάν, να μη ταράζουν την τωρινή δήθεν ηρεμία μου.
Κι έρχεται κάθε τόσο κάτι μικρό, κάτι ίσως καθημερινό, μια φράση, ένα τραγούδι, ένας τόπος…και σε φέρνουν πάλι στο μυαλό. Και έρχονται πάλι όλα τα αμέτρητα “γιατί” στο μυαλό μου και ουρλιάζουν. Και όταν τα ουρλιαχτά καταλαγιάσουν, όταν καταφέρω για ακόμη μια φορά να τα πνίξω όπως πάντα, αναρωτιέμαι.
Πού να βρίσκεσαι; Τι κάνεις; Εσύ άραγε με σκέφτεσαι πότε πότε; Ή έγινα άλλη μια μικρή κουκίδα στο παρελθόν σου που δε θυμάσαι πια; Όταν ακούς το τραγούδι μας δε νιώθεις τσίμπημα στην καρδιά σου; Άραγε έχεις καρδιά; Όταν περνάς από μέρη που πηγαίναμε μαζί, όταν στιγμές σου θυμίζουν δικές μας στιγμές, τι νιώθεις;
Νιώθεις νοσταλγία, νιώθεις πόνο, ή μήπως τίποτα; Γιατί ένα τίποτα είναι αυτό που νιώθεις και σημαίνει πως όλα ήταν ένα ψέμα. Μια ιστορία που θα έχεις να λες στα φιλαράκια σου για να γελάτε…για το πόσο τρελά σε αγάπησε κάποια και πόσο έπαιξες μαζί της.
Αλλά να σου πω κάτι; Γελάει καλύτερα όποιος δεν κατάλαβε το αστείο. Κι εγώ μάλλον δε το είχα καταλάβει, ίσως ούτε και τώρα να το καταλαβαίνω, πώς μπορεί κάποιος να παίζει με μια καρδιά.
Ξέρεις όμως κάτι ακόμα; Δεν έχασα εγώ. Εσύ έχασες. Γιατί εσύ έχασες κάποιον που σε αγαπούσε όσο τίποτα, ενώ εγώ κέρδισα την αυτοεκτίμησή μου κι ένα καλό μάθημα. Κι όπου και να σαι, δε με νοιάζει πια.
