Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Δες ένα φεγγάρι Αυγουστιάτικο που έχει απόψε!
Κι αν είχες λίγη ψυχή μέσα σου, τώρα θα τρελαινόσουνα.
Αν είχες λίγο έστω φιλότιμο, τώρα θα έπιανες το τηλέφωνο σου, θα έμπαινες στα μηνύματα και θα μου έγραφες, “μου λείπεις”!
Αν είχες λίγη ψυχή, θα με καλούσες και θα μου έλεγες, “έχει φεγγάρι ολόκληρο απόψε, μα αφού εσύ δεν είσαι εδώ, εγώ μισό και χλωμιασμένο το βλέπω”.
Θα μου το έλεγες στα σίγουρα απόψε, αν εννοούσες τα λόγια που κάποτε ξεστόμιζες, “ντύσου ρε βλάκα κι έλα να με πάρεις, να πάμε στο λιμάνι της Ναυπάκτου, να πιούμε ένα ποτό όπως παλιά οι δυο μας”.
Θα μου έλεγες, ” είμαι στην πόλη της Λευκάδας, τσακίσου κι έλα να με βρεις, γιατί δεν την παλεύω άλλο μακριά σου”.
Θα μου έλεγες, “έχω εικόνες από εμάς τους δύο, ψηλά στο κάστρο της Πάργας, μα δεν μου φτάνουν, θέλω να φτιάξουμε καινούργιες”.
Θα μου έλεγες, “μπες μες στο αμάξι ρε χαζέ κι έλα να φύγουμε για Πρέβεζα μαζί, γιατί είναι καλοκαίρι, γιατί είναι Αύγουστος, γιατί έχει φεγγαράδα, κι η τόση σου έλλειψη με κάνει και παγώνω”.
Αν είχες λίγη μέσα σου καρδιά, θα είχε σπάει, όπως έσπασε η δικιά μου, χίλια κομμάτια από την στέρηση.
Αν είχες μπέσα μέσα σου, θα σε είχαν αρπάξει από τον λαιμό τα σ΄ αγαπώ και θα φώναζες βοήθεια, όπως φωνάζω εγώ κι ας μη με ακούς.
Αν μου είχες πει έστω μια αλήθεια, θα σου καίγονταν το κορμί για λίγο έρωτα, όπως καίγεται το δικό μου όταν σε σκέφτομαι κι όταν ψάχνω λυτρωμό.
Αν είχες μέσα σου ψυχή, θα με έψαχνες απόψε, όπως κι εγώ σε ψάχνω…
Δες γαμώτο ένα Αυγουστιάτικο φεγγάρι που έχει απόψε! “Είναι ολόκληρο και φωτεινό”, μου είπανε δυο παιδιά που κάθονται δίπλα μου ακριβώς αγκαλιασμένα και με είδανε απόψε μελαγχολικό και λυπημένο, όμως εγώ το βλέπω μισό και χλωμιασμένο!
