Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Όλοι στη ζωή μας βαδίζουμε και προχωρούμε με τα εφόδιά μας, τα δικά μας και μόνο πολεμοφόδια.
Αυτά που θα ναι σε θέση να μας οδηγήσουν και να μας καθοδηγήσουν στα καλύτερα μαθήματα, για να σωθούμε και να προστατευθούμε συνάμα.
Έχοντας αυτές τις κληρονομιές μας, ως πανοπλίες. Είμαστε σε θέση να ταχθούμε και να συνταχθούμε υπέρ της θέσης μας, για μια όμορφη ζωή, αλλά και με τα μαθήματά της, να δώσουμε και να διασώσουμε το κάθε τι που μας αφορά και κυρίως μας αρμόζει.
Συγκεντρωτικά τα δελτία αναφοράς και ανάλογων κατηγοριών σκέψης και απόφασης, ώστε να δώσουμε και να διαδώσουμε τους δικούς μας κώδικες και κωδικούς, ηθικής και επανένταξής της ,σε άλλων τις υπεκφυγές και τις αδράνειες.
Δραστηριοποιούμαστε με τα θέλγητρα των κινήσεων εκείνων, που θα ναι δίπλα μας, για τη σωτηρία μας κι όχι για επιπόλαιες στάσεις και αποστάσεις , ζωής και αφέσεων αμαρτιών προς αυτ6ήν.
Δε στάθηκες το πιο μεγάλο μου μάθημα, παρά εκείνο το πιο δυνατό και το πιο έντονο, σε παρουσία και δράση, σε αντίληψη και χωρίς την παραμικρή έκπτωση συναισθηματικού χώρου και πεδίου, τόπου και ανάληψης ευθυνών αυτού.
Η ζωή μας δίδεται ως δώρο και δωρεά, πνευματική και σωματική, ηθική κι έντιμη, παρά ,άτολμη και ανήμπορη.
Εμείς θα κληθούμε να την αντιμετωπίσουμε και να της κλείσουμε πονηρά το μάτι, ώστε να συνεννοηθούμε επιτέλους και να ταχθεί κι αυτή με το μέρος μας
Ευχαριστώ την ίδια μου τη ζωή, την ίδια μου ύπαρξη και υπόσταση, που αντιλήφθηκα και τα λάθη μου και τις εμμονές σου και τα πάθη μιας επιμονής, χρόνων τόσων πολλών που ούτε κι εγώ η ίδια δεν το πίστευα πως θα έληγε άνανδρα και άδοξα.
Μα το να λογαριάζω ήταν το μόνο εύκολο, αφού στον ξενοδόχο σου είχες δώσει άδεια και ο εντολέας των ανεύθυνων πράξεων και λόγων σου, ήσουν εσύ και μόνο εσύ!
Κι όπως έχεις δει και έχεις μάθει το μάθημά μου το πήρα, δυνατό και κραυγαλέο μεν, αλλά τον αποστολέα του, τον έχω ρίξει στον Καιάδα, όπως του πρέπει και του αρμόζει.
Τα απορρίμματα τα πετάμε εκεί που αξίζουν, καθώς είναι πλέον περιττά παντελώς!
