Γράφει η Κική Γιοβανοπούλου
Δεν σου φαινόταν! Ειλικρινά δεν σου φαινόταν, πως πίσω απ’ το γλυκό σου βλέμμα, έκρυβες τόσες ανασφάλειες. Είχες φορέσει τη μάσκα του ευθύ κι ειλικρινή κι έπαιζες με μεγάλη επιτυχία το ρόλο σου. Σου πήρε καιρό να με πείσεις, πως αξίζεις τον κόπο να βγω απ’ το καβούκι μου και να προσπαθήσω μαζί σου. Σου πήρε καιρό, αλλά το έκανες έξυπνα και περίτεχνα. Κατάφερες να με πείσεις πως μπορώ να σ’ εμπιστευτώ, πως είσαι διαφορετικός.
Και μ’ έπεισες. Μ’ έπεισες κι άρχισα εγώ, η τόσο ρεαλίστρια και προσγειωμένη, να σ’ ακολουθώ στα ταξίδια που με πήγαινες στα σύννεφα. Για καιρό έκανα μαζί σου νοερά ταξίδια σ’ όλα αυτά που θα ζούσαμε μαζί. Σε πίστεψα και παραδόθηκα. Άνευ όρων. Πέταξα μαζί σου χωρίς αλεξίπτωτο. Σ’ εμπιστεύτηκα κι άρχισα να πετάω μαζί σου με κλειστά μάτια. Κι εσύ… εσύ σε ανύποπτη στιγμή απλά μ’ έσπρωξες στο κενό. Μία, δύο, τρεις φορές… Έπεφτα και αφού έγλυφα τις πληγές μου κι ήμουν έτοιμη να σηκωθώ και να συνεχίσω τον δρόμο μου μόνη, ερχόσουν δίπλα μου πετώντας μου ψίχουλα για να σε ακολουθήσω ξανά. Κάθε που έκανα να φύγω, γυρνούσες κι έπαιζες απ’ την αρχή το έργο, για να επιστρέψω. Και το κατάφερες. Μία, δύο, τρεις φορές…
Ήσουν τόσο σίγουρος πως θα έμενα. Ήσουν τόσο σίγουρος πως αρκούσε ένα βλέμμα σου για να με γυρίσει πίσω. Ήσουν τόσο σίγουρος πως με είχες πείσει, πως ήσουν το καλύτερο που θα μπορούσα να έχω.
Τα παραμύθια δεν κρατάνε για πάντα και το δικό σου παραμύθι άρχισε κι αυτό σιγά σιγά να ξεφτίζει μέσα μου. Δεν ήταν ούτε εύκολο, ούτε απλό. Μου έκλεψε χρόνο και με γέμισε πόνο, αλλά κάποια στιγμή κατάφερα να βάλω τη λογική μου ασπίδα, στην επίθεση που μου έκαναν τα μάτια σου. Αυτά τα τόσο όμορφα μάτια, που δεν ήταν διόλου ειλικρινή τελικά. Χρειάστηκε μία ακόμη πτώση. Όχι η πιο σφοδρή, όχι η πιο οδυνηρή, απλά μία ακόμη. Εκείνη η τελευταία, μετά απ’ την οποία αποφάσισα πως δεν θα μείνω. Όχι άλλο.
Κάποιες απ’ τις πληγές που πήρα προίκα απ’ τις πτώσεις μου, τις έχω ακόμη. Τις κοιτάω που και που κι ας έχει περάσει τόσος καιρός απ’ το φευγιό μου. Τις κοιτάω για να θυμάμαι πού δεν θα πρέπει να επιστρέψω. Γιατί δεν θα επιστρέψω. Κι ας ήσουν τόσο σίγουρος πως θα έμενα.
