Γράφει η Κατερίνα Μαυρίδου
Κούρασες.
Βασικά, με κούρασες.
Ναι, με κούρασε και το παιχνίδι, και το φλερτ και αυτό το ασαφές και μαζί και χώρια.
Λυπάμαι καλέ μου, μα εγώ ξέρω τι θέλω και ξέρω και πώς το θέλω.
Ξέρω και το μαζί, ξέρω και το χώρια και ξέρω και τη διαφορά τους.
Και δεν υπάρχει κάτι ενδιάμεσα. Δεν υπάρχει μέση οδός. Υπάρχει ή το ένα ή το άλλο.
Καλά τα χαλαρά και τα περίπου αλλά μετά από λίγο, κουράζουν κι εγώ είμαι ήδη κουρασμένη από όλα τα μισά και τα περίπου της ζωής μας.
Δεν χρειάζεται να με παίζεις για να μεκρατάς σε εγρήγορση.
Δεν χρειάζεται να προκαλείς την ζήλεια μου για να επιβεβαιώνεις το ενδιαφέρον μου.
Δεν χρειάζεται να εξαφανίζεσαι για να σε ψάξω.
Δεν χρειάζεται, γιατί όταν είμαι στο “μαζί”, τα αισθήματά μου είναι αδιαπραγμάτευτα.
Είμαι εκεί χωρίς να χρειάζεται να κάνεις κάτι για να το προκαλέσεις. Είμαι εκεί γιατί οι λέξεις “αγάπη”, “έρωτας”, “πόθος”, “πάθος”, “επιθυμία”, γράφουν στο πλάι τους το όνομά σου.
Επίσης όμως εκεί που γράφει “αγάπη”, “σεβασμός”, “ηρεμία”, “ευτυχία”, έχει το δικό μου όνομα στο πλάι.
Οπότε καλέ μου, άκου πώς έχουν τα πράγματα!
Ή μαζί ή χώρια.
Ή το ζούμε ή πάμε παρακάτω.
Ενδιάμεσα στάση, δεν έχει καλέ μου!
