Γράφει η Γεώρα
Η ζωή δεν περιμένει κανέναν. Προχωράει πάντα μπροστά και καμία στιγμή δεν είναι ίδια με την άλλη. Ακόμα και αν προσπαθήσουμε να τη ζήσουμε σε επανάληψη, ίδια όπως ήταν, δεν γίνεται. Κάτι θα διαφέρει. Γιατί η ζωή προχωράει μπροστά. Σαν τρένο που μπορεί να περνάει από τις ίδιες στάσεις, αλλά ξέρει πως κάθε μέρα, κάθε ώρα και λεπτό, δεν θα περιμένουν τα ίδια άτομα που ήταν χθες.
Και εμείς, ξέροντας πως είναι τα πράγματα, ποια αλήθεια μας περικυκλώνει καθημερινά, μαχόμενοι με τον χρόνο, αφήνουμε σ’αγαπώ να μαραίνονται μέσα στο μυαλό μας. Περιμένουμε, βάζοντας τον πελώριο εγωισμό μας τόσο ψηλά που χάνουμε το μπόι μας. Παζαρεύουμε χάδια και λεπτά. Τρέμουμε να αφεθούμε σε δυο χέρια, σιωπούμε όταν θέλουμε να μιλήσουμε περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή. Αφήνουμε όνειρά μας στην άκρη με το αιτιολογικό πως αυτό δεν είναι της ώρας.
Και εσύ, εσύ γνωρίζεις την αλήθεια. Και εγώ την γνωρίζω. Και όσα είχαμε στο μυαλό για εμάς, έμειναν εκεί. Και τι καταλάβαμε ; Περίμενα, περίμενες, χάσαμε και οι δύο! Γιατί ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω και όσα σ’αγαπώ δεν είπες όταν άνθισαν στα χείλη πώς στους χειμώνες να βρουν τη δύναμη να αντέξουν;
Και η ήττα του χρόνου πονάει. Πονάει το φεύγω της καρδιάς. Ίσως κάπου, κάποτε ξανά βρεθούμε, ίσως πάλι και τότε να είναι αργά ή νωρίς. Ίσως ποτέ ή ίσως και για πάντα να καταφέρουμε το μαζί. Ίσως κάποια μέρα, κάποια ώρα, να μην περιμένουμε την κατάλληλη στιγμή!