Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Ίσως αγαπούσε την αγάπη που του έδινες, λάτρευε τη προσοχή που του έδινες, που τον είχες τοποθετήσει στο ψηλότερο βάθρο της ψυχής σου, της ζωής σου. Ένιωθε σαν βασιλιάς σε χρυσαφένιο θρόνο. Όλο αυτό το απορροφούσε σαν σφουγγάρι, του έδινε δύναμη και ισχύ. Ένιωθες πως είχες να δώσεις όλη την αγάπη και όλη τη τρυφερότητα του κόσμου. Δεν το ένιωθες μόνο. Την είχες και την αγάπη και εκείνη την υπέροχη αύρα που κάνει τον κόσμο γύρω σου να γαληνεύει, να ηρεμεί, να θέλει κι’αλλο από σένα. Ένα μόνο ήταν το λάθος σου. Γέμιζες συνεχώς ένα άνθρωπο που στη τελική το μόνο που έκανε ήταν να αδειάζει εσένα.
Ίσως στην αρχή να του άρεσε ο θρόνος του.
Μετά όμως άρχισε να φοβάται, γιατί ξέρει ότι εκεί που τον τοποθέτησες δεν θα κάτσει καιρό. Ξέρει ότι σιγά σιγά θα τον απομυθοποιήσεις γιατί αυτός που είναι, θα τον καταλάβεις με τον καιρό, και ο καιρός ακόμη δεν έχει περάσει. Δεν θα του αρέσει όταν θα βλέπει ότι ο θρόνος του από χρυσός θα αλλοιώνεται, θα σκουριάζει.
Ίσως αυτός ο άνθρωπος να βαρέθηκε το βάθρο του.
Υπάρχουν άνθρωποι που είναι τόσο άδειοι, που όταν βρεθεί ένα πλάσμα δοτικό και διαφορετικό από αυτά που έχουν συνηθίσει δεν ξέρουν πως να το διαχειριστούν. Αυτό το άδειασμα που νιώθουν, όταν αρχίσει να τους το γεμίζει ένα πλάσμα φωτεινό, γεμάτο συναισθήματα, το τρέμουν. Δεν έχουν ξανά νιώσει έτσι, τους φοβίζει. Εσύ θες να του δείξεις ότι τον έχεις θεό σου, αυτόν τον ρώτησες αν μπορεί να είναι;
Γι’αυτόν τον λόγο αυτός ο άνθρωπος έφυγε από κοντά σου.
Έφυγε γιατί μόνο αυτό ξέρει να κάνει. Όταν τα βρίσκει σκούρα, φεύγει. Δεν μπορούν όλοι οι άνθρωποι να διαχειριστούν τόσα συναισθήματα μαζεμένα. Δεν έχουν να δώσουν όλοι. Θέλει τόλμη να κολυμπάς σε τέτοια νερά, θέλει να έχεις τα κότσια να ξέρεις ότι ίσως και να πνιγείς κολυμπώντας σε αυτά τα νερά. Και αυτός ο άνθρωπος μάτια μου δεν ήξερε κολύμπι. Τόσο πολύ που πνίγηκε πριν καν προσπαθήσει να βγει στην επιφάνεια των ίδιων του των συναισθημάτων.
