Γράφει η Περσεφόνη Χρυσαφίδου
Θέλοντας και μη καθημερινά καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε μια νέα πραγματικότητα. Τα ερωτήματα που γυρνάνε στο μυαλό μας πολλά, όπως πολλά κι εκείνα που συνειδητοποιούμε για όλα αυτά με τα οποία είχαμε γεμίσει τις ζωές μας.
Καθημερινά, είτε το επιδιώκουμε είτε όχι, θα πέσουμε στην άποψη του τάδε ή του δείνα και θα πρέπει να συμφωνήσουμε ή να προσπεράσουμε γνώμες και ανθρώπους, προκειμένου να αποφύγουμε τις συγκρούσεις.
Θεωρώ πως, δυστυχώς, βρέθηκε ο πιο απάνθρωπος τρόπος για να ξεχωρίσουν οι άνθρωποι, να φανεί ο χαρακτήρας του καθενός από εμάς και να καταφέρει το καλό να επιβιώσει όπως έκανε πάντοτε, αφού πρώτα κατακρεουργηθεί στα χέρια των αδίστακτων ανθρώπων.
Μέσα σε αυτή τη δίνη των δυσάρεστων γεγονότων κοιτάζω τα παιδιά. Τα δικά μου παιδιά, που δε νομίζω πως διαφέρουν από το κάθε παιδί εκεί έξω.
Χαρούμενα, πραγματικά ευτυχισμένα, έχοντας χάσει την αίσθηση του χρόνου, γεμάτα και πλήρη από αυτήν την αναπάντεχη οικογενειακή μάζωξη, ελεύθερα στο να ξεδιπλώσουν τη φαντασία τους στο χαρτί και στο παιχνίδι, πάντα σε ετοιμότητα για αγκαλιές και φιλιά. Και αναρωτιέμαι, γιατί γκρινιάζουμε οι γονείς για τον εγκλεισμό;
Μέχρι χτες μεμψιμοιρούσαμε για τον ελάχιστο κοινό χρόνο που έχουμε με τα πλάσματά μας, και τώρα; Πού πήγε η διάθεση, οι εκδηλώσεις αγάπης και η χαρά της απλότητας;
Θα ήθελα με έναν μαγικό τρόπο να ανοίξουμε αύριο τα μάτια μας και να πάψουν να πεθαίνουν οι άνθρωποι γύρω μας, να συνεχίζουμε να δουλεύουμε και να νιώθουμε παραγωγικοί και να πάψουμε να ζουμε με το άγχος της αβεβαιότητας στην οποία βυθιζόμαστε μέρα με τη μέρα. Ωστόσο, θα προσπαθήσω να μη ξεχάσω ποτέ όλα όσα μου έμαθαν αυτές οι μέρες, τόσο για τον εαυτό μου, όσο και για τους ανθρώπους γύρω μου.
Νομίζω πως μπορείς κι εσύ πλεόν να παραδεχτείς πως στην πραγματικότητα χρειαζόμαστε πολύ λιγότερους ανθρώπους απ᾽αυτούς που έχουμε προσπαθήσει να χωρέσουμε στη ζωή μας. Η μοναξιά πάντοτε μεγαλώνει, όσο αυξάνει και ο αριθμός των ανθρώπων που δεν ενδιαφέρονται πραγματικά για την οικογένειά σου, αλλά με την παρουσία τους απομυζούν καθετί καλό που έχεις να δώσεις.
Μια ακόμη, καθηλωτική για κάποιους, διαπίστωση, είναι πως τίποτα απ᾽όσα κάνουμε στη ζωή μας δε θα έπρεπε να επικεντρώνεται στο κύρος, τον πλούτο ή την επιβεβαίωση των επιτευγμάτων μας από το ευρύ κοινό. Δηλώνω πλέον απολύτως σίγουρη πως η διάβρωση των χαρακτήρων μας ξεκίνησε από τη στιγμή που σταματήσαμε να ενδιαφερόμαστε για τα απλά πράγματα και επιδιώκαμε σαν τρελοί ολοένα και περισσότερα.
Μα κι εκείνα δεν τα θέλαμε τόσο για να ικανοποιήσουμε την απληστία μας, που κι αυτό από μόνο του είναι ένα τραγικό γεγονός, όσο για να “μπούμε” στο μάτι του διπλανού μας.
Φτάνει μόνο να σκεφτεί ο καθένας μοναχός του ποιος στ᾽αλήθεια είναι, κάθε φορά που κλείνει η πόρτα του σπίτιού του ή λίγο πριν ανοίξει η πόρτα της κοινωνικής δικτύωσης.
Εκείνες τις ώρες, τις απόλυτα δικές σου, είσαι ειλικρινής, αγαπάς τον εαυτό σου και προσπαθείς για την οικογένειά σου, αναζητάς την ομορφιά σε ασπρόμαυρες σελίδες, αναπνέεις με λαχτάρα τη μυρωδιά της νύχτας, λαχταράς να φωτογραφίσεις το φως της ημέρας; Αναγνωρίζεις τον εαυτό σου;
Στο τέλος κάθε μέρας εκείνο που θα μείνει είναι η ομορφιά της ψυχής μας με την οποία εμπνεύσαμε και που ρίζωσε μέσα μας χάρη στους αληθινούς μας ανθρώπους.
Αναζητώντας έναν τρόπο να βρούμε τις ισορροπίες όλοι εμείς οι ανίκητοι ενήλικες ας αδράξουμε την ευκαιρία και ας διδαχτούμε από τα παιδιά μας. Ας προσπαθήσουμε να είμαστε γενναιόδωροι με τον χρόνο, με την καρδιά μας και με τις σκέψεις μας, όπως πολύ σοφά επιλέγουν τα παιδιά να κάνουν.
Άνθρωποι υπάρχουν και θα συνεχίσουν να μπαινοβγαίνουν στη ζωή μας, γιατί η ανασφάλεια είναι η μεγαλύτερη από τις ανθρώπινες αδυναμίες. Αυτό που οφείλουμε στους συνανθρώπους και συνοδοιπόρους μας είναι να προσπαθούμε.
Όχι τόσο για εκείνους, όσο μαζί μ᾽εκείνους. Οφείλουμε μια προσπάθεια αμοιβαιότητας και κατανόησης ο ένας προς τον άλλον, αφού για πρώτη ίσως φορά μοιραζόμαστε τις ίδιες ουλές.
Ας σταματήσουμε για λίγο τις προβλέψεις και την αναζήτηση της αλήθειας σε δυσνόητους και χαμηλής ποιότητας γρίφους, γιατί τελικά το μόνο που έχουμε εξαφαλισμένο είναι το τώρα.
Ας αφήσουμε τη ζωή να κυλήσει όπως μυστηριωδώς έκανε πάντοτε και ας επιλέξουμε το ακριβώς αντίθετο από αυτό που μας κρατούσε στον πάτο μέχρι σήμερα.
Ας επιλέξουμε την αβεβαιότητα, τη ζώνη που βγαίνει έξω από τα ασφαλή μας όρια, την ελευθερία του να κάνουμε λάθη, να κάνουμε επανεκκίνηση και να ανακαλύπτουμε με παιδικό ενθουσιασμὀ πώς θέλουμε στ´αλήθεια να ζήσουμε τη ζωή που έρχεται.
