Γράφει η Σοφία Δέδε
Το να ανακαλύπτεις κάτι για τον εαυτό σου είναι μερικές φορές σοκαριστικό!
Είχα λοιπόν την αίσθηση ότι ήμουν ανοιχτεί στην αγάπη, ότι ήμουν διαθέσιμη συναισθηματικά και ότι η καρδιά μου παρόλο που την ένιωθα ευάλωτη ήταν ατρόμητη!
Σκεφτόμουν ότι αν η αγάπη δεν έρεε τότε δεν ευθυνόμουν εγώ, γιατί εγώ έδινα.
Έκανα λάθος.
Μια μέρα συνειδητοποίησα ότι αυτό που έκανα τελικά ήταν να διοχετεύω στον
κόσμο ηλιαχτίδες αγάπης χωρίς όρους, προϋποθέσεις ή προσδοκίες.
Συνειδητοποίησα επίσης ότι δεν ήμουν εντελώς σε θέση να λάβω το ίδιο επίπεδο αγάπης ως αντάλλαγμα.
Φοβόμουν.
Η αμφισβήτηση ήρθε και φώλιασε.
Σαν μικρή αρχαιολόγος άρχισα να σκάβω μέσα μου με μεγάλη προσοχή και αντιλήφθηκα ότι δεν ήμουν απλώς φοβισμένη -ήμουν τρομοκρατημένη.
Κάτι, κάπου, από καιρό, μου είχε δημιουργήσει μια σύγχυση!
Αισθανόμουν ανάξια να λάβω αγάπη άνευ όρων.
Ήξερα για την δική μου αγάπη. Ήξερα ότι είναι γνήσια , αυθεντική, απόλυτη, την εμπιστευόμουν . Όμως μου έλειπε η πίστη. Να πιστέψω ότι κάποιος μπορούσε να νιώσει το ίδιο για μένα.
Κοιτάζοντας το παρελθόν ήρθα σε επαφή με τον πόνο που είχα υπομείνει, με τις παγιωμένες αντιλήψεις, με αναταραχές, με δυσλειτουργίες.
Τελικά συνειδητοποίησα ότι δεν ήταν η αγάπη που δεν εμπιστευόμουν – δεν εμπιστευόμουν τους ανθρώπους.
Ήμουν για χρόνια μια αντανάκλαση των ανθρώπων. Είχα επιλέξει σχέσεις με ανθρώπους που εκείνο το διάστημα δεν ήταν ικανοί να με αγαπήσουν άνευ όρων και εξαιτίας αυτού, πίστευα ότι δεν άξιζα την αγάπη.
Έβαλα τοίχους και κράτησα τον εαυτό μου συναισθηματικά μακριά για να μην απογοητευτώ ή να κινδυνεύσω να πληγωθώ λόγω της αδυναμίας των άλλων να δώσουν και να λάβουν ελεύθερα αγάπη.
Όταν διερεύνησα περισσότερο το παρελθόν, διαπίστωσα ότι αυτό ήταν ένα μοτίβο επαναλαμβανόμενο . Φαινόταν σαν να είχε αρχίσει ο Νόμος της Έλξης. Συνέχισα να προσελκύω ανθρώπους με βάση τις σκέψεις και τις πεποιθήσεις της αναξιότητας που δεν συνειδητοποίησα ότι κρατούσα.
Ο λόγος που η αγάπη δεν ερχόταν ήταν επειδή έκρινα κάθε άνθρωπο που προσπαθούσε να με αγαπήσει. Υπέθεσα ότι ήταν ίδιοι με εκείνους που με είχαν βλάψει στο παρελθόν.
Ωστόσο ένιωθα άνετα και οικεία να μπλέξω με κάποιον που δεν ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος. Αυτή είναι η ασφάλεια που σου προσφέρει το γνώριμο.
Πέρασα χρόνια με ανθρώπους που χάρηκαν που έλαβαν αγάπη αλλά δεν την έδιναν, και ήμουν χαρούμενη που έδινα αγάπη αλλά δεν την λάμβανα. Ακούγεται σαν το τέλειο, αλλά το να το ζεις δεν είναι καθόλου τέλειο. Ειδικά όταν δεν γνωρίζεις ότι αυτή η έλλειψη προσφοράς και λήψης δημιουργεί πραγματικά βαθιά δυστυχία.
Και το θεραπευτικό αχα συνέβη.
Αν ρωτήσετε αν ήταν εύκολο, δεν ήταν!
Πέρασα πολλές ώρες αναθεωρώντας και ανακατασκευάζοντας αναμνήσεις από το παρελθόν μου όπου αντικατέστησα κάθε πόνο, φόβο ή παρεξήγηση με ενσυναίσθηση, συμπόνια και αγάπη. Αντί να βλέπω το άτομο που μου φέρθηκε άσχημα ως αναίσθητο και άκαρδο, άρχισα να τον βλέπω ισότιμα μέσα από τα μάτια της αγάπης και να υπενθυμίζω στον εαυτό μου ότι αυτό το άτομο που έχω μπροστά μου και ο τρόπος που εκφράζεται δεν ήταν αντανάκλαση του ποια είμαι και τι αξίζω.
Για μένα έγινε επιτακτική ανάγκη το να ξεκινήσω από την αρχή, να επαναλάβω και να κάνω ειρήνη με το παρελθόν, και στη συνέχεια να κοιτάξω το μέλλον με πίστη και ελπίδα, αντί με φόβο.
Χρειάστηκε χρόνος για να τα καταλάβω όλα αυτά, και η αλήθεια είναι ότι ακόμα μαθαίνω.
Ίσως ο τρόπος για να γκρεμίσω τα τείχη της καρδιάς μου ήταν να με αποδεχτώ και να κάνω το άλμα! Αντί να κλειστώ στην ασφάλεια μου, να ανοίξω τον εαυτό μου για να λάβω και να εκτιμήσω την αγάπη – ακόμα κι αν αυτή διαρκεί στιγμιαία.
Χρειάζεται γενναιότητα και θάρρος να ΣΕ αγαπάς κι να ξέρεις την αξία σου!
Χρειάζεται γενναιότητα και θάρρος να αγαπάς.
Χρειάζεται γενναιότητα και θάρρος να αγαπιέσαι.
ΥΓ. Ελπίζω και εσύ που διαβάζεις αυτές τις γραμμές να γνωρίζεις πως αξίζεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς.
