Γράφει η Ρούλα Παγιαλάκη
Μ’ αρέσει οτιδήποτε είναι έξω από τα τείχη.
Οτιδήποτε ακροβατεί, αλλά δεν πέφτει.
Μ ‘αρέσει οτιδήποτε έχει ουσία, έντονο άρωμα και επίγευση δυνατή.
Μ ‘αρέσει οτιδήποτε πατάει γερά στο παρόν και ατενίζει αισιόδοξα το μέλλον.
Γουστάρω οτιδήποτε βάζει σε λειτουργία τον εσωτερικό μου μηχανισμό, ότι είναι εύφλεκτο, ότι είναι φτιαγμένο από καλό υλικό.
Αναζητώ δυο μάτια που βγάζουν φωτιά ,ένα μυαλό που θέτει τους δικούς του όρους, μία καρδιά που φορεί τρωτό αλεξίσφαιρο γιλέκο.
Αναζητώ τα λάθη που γίνονται εμπειρίες,που επαναλαμβάνονται ως λάθη, που χαράζουν το DNA μου, που μου δίνουν αριθμό κυκλοφορίας.
Αγαπώ το απλό, το ατόφιο το καθάριο αυτής της ζωής και συχνά κλέβω στιγμές της και τις περνώ φυλακτό στο λαιμό μου.
Στα όμορφα γελώ δυνατά, στα δύσκολα κάνω το σταυρό μου και ξέρω πώς να κτιζω και να γκρεμίζω τείχη σε ένα βράδυ.
Συχνά βγαίνω περίπατο μόνη σε αναζήτηση προσδοκιών, τημαλφων αντικειμένων και νοτών που δραπέτευσαν από ένα σπασμένο πεντάγραμμο.
Αγαπώ την τέχνη, την ποίηση και φέρομαι σε κάθε ποίημα που κρατώ στα χέρια μου με σεβασμό.
Κάνε και εσύ το ίδιο αν πιστεύεις πως μόλις συνάντησες ένα, κόψε τα σκοινιά σου και άστο να σε ταξιδέψει και να μιλήσει αυτό για σένα!
Αφιερωμένο…
