Αγκαλιασέ με πιο σφιχτά, τώρα που σε πόνεσα.

Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.

Κρυώνω.
Σήμερα κρυώνω πολύ.
Πόσο καιρό είχα να το νιώσω αυτό το κρύο αλήθεια.

Κατάφερα με μια μου κουβέντα να σε πληγώσω.
Εσένα!
Που σε έχω πιο πάνω και από εμένα.
Που σε λατρεύω και σε αγαπάω τόσο ανεξήγητα και αγνά και αληθινά.
Σε έκανα να κλαις.
Και εγώ απλά μιλούσα μαζί σου.
Σε κοιτούσα απλά.
Κάτι μέσα μου όμως ράγιζε.
Μα δεν κύλησε ούτε ένα δάκρυ.

Φεύγοντας φόρεσα τα γυαλιά ηλίου και γύρισα να σε δω.
Ευτυχώς τότε ξέσπασα.
Και λέω ευτυχώς, γιατί νόμιζα ότι έχω γίνει ένα άβουλο σώμα που πια δεν αισθάνεται τίποτα.
Που απλά μουδιάζω τα μέσα μου με ουσίες, για να περνούν οι μέρες.
Ίσως αυτή την φορά τα μούδιασα παραπάνω.

Έχω παγώσει μέσα μου.
Αλλά έκλαψα.
Για εσένα έκλαψα.
Για εμάς έκλαψα.
Και πόσο κρυώνω τώρα να ήξερες..

Πόσο κρυώνω..

Συγχώρεσέ με.
Για αυτά που σε έκανα να νιώσεις.
Για αυτά που σε έκανα να σκεφτείς.

Άσε με να σου δείξω πως, όταν σου έλεγα ότι θα είμαι πάντα εδώ για εσένα, το εννοούσα.
Και το εννοώ!
Πάνω κάτω.
Δίπλα δίπλα.
Γύρω γύρω.
Εγώ είμαι και θα είμαι στο πλάι σου.

Συγχώρεσε με που ώρες ώρες δεν νιώθω.
Και σε πληγώνω άθελά μου.
Μια χάρη μόνο σου ζητάω.
Σήμερα όταν με δεις αγκάλιασέ με πιο σφιχτά.
Μήπως και έρθουν τα μέσα μου στην θέση τους.
Και όταν περάσει ο καιρός, θα δεις.
Θα δεις ότι εννοούσα και το τελευταίο θαυμαστικό στις προτάσεις μου.
Και πίστεψέ με, δεν τα πάω καλά με τα σημεία στίξης.

Με τις πράξεις τα πάω καλύτερα όμως.
Γι’αυτό κάνε μου άλλη μια χάρη.
Ξέχνα ό,τι είπα.
Σε παρακαλώ.
Και άσε με να σου δείξω πόσο ανεξήγητα αληθινά σε αγαπάω.

Αγκάλιασέ με τώρα.
Όσο πιο σφιχτά μπορείς.
Γιατί κρυώνω.
Τώρα τελευταία, κρυώνω πολύ.