Γράφει η Μαρία Κυπραίου
Ακόμα εσένα θέλω.
Πάντα εσένα θα θέλω.
Σε κάθε στιγμή που θα γυρνώ για λίγο πίσω, σε κάθε ανάσα έρωτα, σε κάθε άγγιγμα από όπου κι αν προέρχεται.
Εσύ είσαι και πάντα εσύ θα είσαι.
Στις στιγμές που χορεύω ανέμελη σε κάποιο μπαρ, στις στιγμές που οδηγάω, τις ώρες που κάθομαι στο μπαλκόνι και πίνω ένα ποτήρι κρασί.
Πάντα εσύ θα είσαι.
Στα τυχαία αγγίγματα και στα παθιασμένα φιλιά θα βρίσκω πάντα εσένα. Στις ματιές που συναντιούνται απρόσμενα μα έχουν τόσα πολλά να πούν.
Στα ραντεβού, στα σοκάκια, στα τρένα και στα αεροπλάνα.
Δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω αλλά εσένα θέλω, εσένα ήθελα πάντα.
Ό,τι κι αν έγινε, όπου κι αν πήγαμε, για όλα αυτά που ζήσαμε.
Ακόμα εσένα θέλω.
Την κάθε στιγμή που το τηλέφωνο θα αναβοσβήνει θα ελπίζω να είσαι εσύ. Για μια τελευταία ανάσα, για μια τελευταία αναπνοή που βγαίνει δύσκολα.
Πάντα εσένα θα θέλω, όπου κι αν πας, όπου κι αν είσαι.
Για πάντα ή για μια στιγμή, τη δική μας στιγμή.
Ακόμα εσένα θέλω.