Γράφει η Κορίνα Παπαδοπούλου
Δεν μπορώ άλλο. Ειλικρινά βαρέθηκα να πρέπει να μάθω να ζω χωρίς εσένα. Δεν θέλω να σε ξεπεράσω. Δεν θέλω να ξέρω πως είναι να μην σε σκεφτομαι. Δεν με νοιάζει το καταλαβαίνεις βρε βλάκα; Μπορείς να καταλάβεις πως τόσα χρόνια δεν έχει αλλάξει τίποτα; Τα έχεις κάνει όλα σκατά. Προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου πως μακριά θα είμαστε καλυτέρα και το μόνο που κάνεις είναι να βασανίζεις και τους δυο μας.
Είσαι ένας δειλός που με τις ηλίθιες επιλογές σου μας έφτασες σε αυτό το σημείο. Εσύ σε μια καθημερινότητα που προσπαθείς να προσποιηθείς τον ευτυχισμένο, ακόμη κι αν σε κάθε φωτογραφία, η θλίψη είναι ξεκάθαρα ζωγραφισμένη στα μάτια σου. Αυτό όμως είναι προφανές μόνο για όσους, σε νοιάζονται και σ’ αγαπάνε. Κι εγώ να προσπαθώ, να παλεύω να μάθω να μην θέλω γι’ αυτό που η καρδιά μου χτυπά καθημερινά, την αγκαλιά σου. Και όλα αυτά γιατί; Για έναν γελοίο παιδικό εγωισμό. Για μια επιλογή που έκανες κάποια στιγμή ενώ η καρδιά σου, σου έλεγε κάτι άλλο.
Τώρα και οι δυο παραδομένοι σε ζωές ξένες. Δεν θέλω να μάθω τι έκανες για να με ξεπεράσεις ή αν έπινες τις νύχτες περισσότερο από όσο αντέχεις. Δεν θέλω να μάθω το καταλαβαίνεις; Τα γάμησες όλα. Βρες το θάρρος και για μια φορά στην ζωή σου παραδέξου πως δεν αντέχεις μακριά μου. Βρες τα κότσια να με κοιτάξεις στα μάτια και να μου πεις όλα όσα προσπαθείς να πείσεις τον εαυτό σου.
Ακόμη νιώθω, ακόμη σε σκεφτομαι, ακόμη μου λείπεις, ακόμη σ’ αγαπώ, βλάκα.