Γράφει η Άννα Ζανιδάκη
Μ’ αρέσει που πολλοί από εσάς προβληματίζεστε και διερωτάστε γιατί άλλαξε το ταίρι σας!
Μ’ αρέσει που προσπαθείτε τάχα να εξηγήσετε την αλλοπρόσαλλη όπως εσείς αρέσκεστε να τη μεταφράζετε, συμπεριφορά της!
Τι δε θα δινα για ένα λεπτό να εισχωρούσα στην καρδιά σας και να μεταφράσω τα συνθήματά της!
Άραγε να θέλει να μεταφέρει αρνητικά φορτία απέναντι σε μια άλλη, παραδίνοντας τα βαρύδια απ ευθείας, χωρίς να αισθανθεί καν την αξία της και την πρωτοβουλία της!
Πόσο θα θελα να έβρισκα εκείνο το φρασιολόγιο , να της διδάξω και να τη διευκολύνω να μεταφράσει τα κακώς κείμενα τα δικά σας, ώστε να διευκολύνει σε διεξόδους και επιλύσεις της άλλης, που δεινοπαθεί αντικρίζοντάς την.
Δεν το παίζει δύσκολη μια πονεμένη και ταλαιπωρημένη ψυχή, εφόσον έχει δει και έχει αναρτήσει τις δικές της δημοσκοπήσεις , απ τις άλλες καρδιές που τη συναναναστρέφονται και αυτές ευτυχώς θέλουν το καλό της, προσδοκεί στη λύτρωσή της και μόνο.
Δεν το παίζει δύσκολη μια ψυχή, που έχει ακόμα και αυτοτραυματισθεί, στηνπροσπάθειά της να εξηγήσει και να επεξηγήσει ακόμα και παράλογες απαιτήσεις και κατευθυντήριες λάθος, οδούς και χειραγωγήσεις της.
Δε θέλει να φανεί κάτι που δεν είναι, παρά να δώσει να καταλάβουν το μέγεθος του πόνου και της θλίψης, της οργής και της ευθύνης που θα πρεπε να δείξει τότε, για να διασώσει τα σωθικά της και ότι την αφορούν άμεσα είτε έμμεσα.
Είναι μια καρδιά που σπαρταρούσε και ριγούσε στο άκουσμα της δικής σου,μα εσύ τη θεώρησες και δεδομένη, αλλά συνάμα θέλησες να την εξαπατήσεις και εκείνη απλά να το δεχτεί και να προχωρήσει μαζί της.
Αυτά δε γίνονται ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα, αφου εξαπατηθεί μια φορά ,θέλησε η χαζή να επανορθώσει πίστευε, αφού είχε αναλάβει κι αυτή τα δικά της μερίδια ευθύνης και ανεύθυνότητάς της συνάμα.
Μα η καρδιά , πονάει, ζει ,πάλλεται, αντέχει, παρατείνει δάκρυα κι εναγκαλισμούς της,αρκεί να δει και να νιώσει πως δε θα εξαπατηθεί κι αυτή τη φορά.
Ο άνθρωπος δεν αλλάζει εύκολα, αν δεν το θελήσει ειλικρινέστατα και αληθινά, υπεύθυνα και ώριμα.
Τότε μόνο έρχεται η άφεση και η εξιλέωση.
Αλλιώς αφήνεται σε μια άκρη της, η άλλη, η παλιά η ξένη πια τώρα και παλεύει να εδραιώσει τα δικά της κίνητρα και όρια.
Περιθώρια που δε θα επιτρέψει και κόκκινες γραμμές που θα απαιτηθουν να γίνουν σεβαστές πάνω απ όλα!
Έτσι γνωρίζοντάς σε, ντύθηκε το μανδύα του φόβου και του τρόμου και επικαλύφτηκε με το άρωμα της απομάκρυνσης και της απόλυτης διαβεβαίωσής της, μόνο με πράξεις, παρά με μεγάλα, κούφια λόγια!
