Γράφει η Σοφία Παπαηλιάδου
Να ανήκεις.
Ξέρεις πόση αγάπη, πόση αφοσίωση, πόσο έρωτα, πόση αυτοπεποίθηση, πόση ελευθερία κρύβει μέσα της αυτή η λέξη;
Να ανήκεις.
Να έχεις τόση ελευθερία μέσα σου που να ξέρεις πως μπορείς να ανήκεις σε έναν άνθρωπο.
Πως είναι αυτός ο άνθρωπος σου.
Όχι η σχέση σου, όχι ο φίλος σου, όχι ο κολλητός σου, όχι ο συγγενής.
Ο άνθρωπος σου!
Να έχεις τόση αγάπη μέσα σου που να ξέρεις πως μπορείς να ανήκεις σε ένα συναίσθημα.
Να έχεις τόση εμπιστοσύνη μέσα σου που να μπορείς να ανήκεις σε έναν άνθρωπο γιατί ξέρεις πως δεν θα επιλέξει ποτέ να σου κάνει κακό.
Το να ανήκεις δεν επιβάλλεται.
Μπορείς να αγοράσεις πράγματα για να τα κάνεις δικά σου όμως δεν μπορεί ποτέ να κάνεις δικό σου έναν άνθρωπο που δεν θα το επιθυμήσει βαθιά και ουσιαστικά ο ίδιος.
Στα αντικείμενα είναι εύκολο.
Πληρώνεις, παίρνεις, αποκτάς.
Στους ανθρώπους μπορεί να περάσουν χρόνια και να μην τα καταφέρεις ποτέ.
Κι αυτό γιατί για να συμβεί, πρέπει συγχρόνως να αγαπάς, να πιστεύεις, να εμπιστεύεσαι, να επιθυμείς, να ζητάς… και πάνω από όλα, να είσαι ελεύθερος μέσα στην επιλογή σου.
Να ανήκεις.
Είναι το μεγαλείο ενός συναισθήματος που δεν περιμένεις να το καταλάβουν οι πολλοί.
Μόνο εσύ που ξέρεις να εμπιστεύεσαι τον εαυτό σου, σε έναν άλλο άνθρωπο.
Μόνο εσύ, που κοιτάς τον άλλο και πιστεύεις στον εαυτό του, στην αγάπη του, στην παρουσία του περισσότερο ακόμα κι από τον ίδιο του τον εαυτό.
Μόνο εσύ που ξέρεις πως εμπιστεύεσαι τον άλλο πιο πολύ κι από τον εαυτό σου γιατί ξέρεις πως σε αγαπάει τόσο, που θα επέλεγε τα πάντα εκτός από το να σε βλάψει.
Ανήκω, θα πει αφήνομαι γιατί δεν (σε) φοβάμαι πια.
Ανήκω, θα πει με κέρδισες.
Ανήκω, θα πει πως πήρα όλα τα ρίσκα μαζί σου και τα κέρδισες όλα.
Ανήκω, θα πει ξέρω ποια είμαι, ξέρω τι θέλω.
Ανήκω, θα πει πως μέσα από τα μάτια σου, βλέπω την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου.
Ανήκω, θα πει… δικιά σου. Μόνο.
