Ανήκω στον εαυτό μου, και δεν θα χωρέσω ποτέ στη φορεσιά που μου ετοίμασες!

Γράφει η Ειρήνη Σταυρακάκη

Μη μου ζητάς να γίνω κάτι που δεν είμαι και δε θα καταφέρω να γίνω ποτέ. Ένας άνθρωπος είναι αδύνατο να φορέσει μια διαφορετική πανοπλία, μια πανοπλία που δεν του ανήκει και του πέφτει φαρδιά ή στενή. Ο κόσμος μπορεί να αλλάζει, να προσαρμόζεται στις συνθήκες, στο περιβάλλον που ζει κι αναλώνεται. Μη μου ζητάς όμως να το κάνω κι εγώ. Δε μπορώ. Είναι πιο πάνω από μένα.

Κάθε άνθρωπος φορά τη δική του κολόνια, το άρωμα εκείνο που έχει ποτίσει το δέρμα του, την ανάσα του και τα δεσμά του. Έχει γίνει λοιπόν ένα με μένα και είναι δικό μου, κατά δικό μου και μοναδικό. Δε μου αρέσουν τα ξεπλύματα, οι μισαλλοδοξίες και τα πάθη. Δε ταιριάζουν στα χνώτα μου. Μου πέφτουν ψηλά και δε φοράω γοβάκια.

Κάθε γυναίκα παίζει κρυφτό με τους δαίμονές της, τις ατέλειές της. Στήνει τον εαυτό της στον τοίχο σε κάθε βλέμμα της που αντικατοπτρίζεται στον καθρέφτη. Είναι μια κίνηση ασυνείδητη, κομμάτι της γυναικείας μας φύσης. Δε μπορείς να το αποφύγεις αν θες να λέγεσαι θηλυκό. Όμως, κάθε θηλυκό κοιτάζει τα ελαττώματα που θέλει να αλλάξει, οδεύοντας προς το ιδανικό. Αλήθεια, όμως, μπορεί να υπάρξει το ιδανικό θηλυκό;

Αυτό που κοιτάς και με προτρέπεις να γίνω, δεν είναι ματιά μου θηλυκό. Είναι μια μούσα που ξέφυγε από το σκοπό της. Έπεσε θύμα της κολακείας των άλλων και υποτάχθηκε σε επιθυμίες αλλότριες κι ιδανικές, για να εκπληρώσει όνειρα ξένα. Όνειρα ανδρικά, όνειρα εγωιστικά.

Δε μάχομαι για το φαίνεσαι. Δε μου ταιριάζει. Το σακάκι μου δε κουμπώνει στην τέλεια γραμμή και το κόκκινο κραγιόν δεν αναδεικνύει τα χείλη μου. Λυπάμαι. Ή μάλλον όχι. Δε λυπάμαι. Με εμπιστεύομαι! Για να μη θέλω να γίνω αυτή που προβάλλεις, κάτι παραπάνω θα ξέρω.

Η συνείδησή μου μέχρι τώρα δε με έχει διαψεύσει. Είμαι αυτό που επιθυμώ και θέλω και μπορώ να είμαι. Ανήκω στον εαυτό μου. Εκείνο τον εαυτό που γνώρισες, προτού κάνεις ζάπινγκ. Εκείνο τον εαυτό που δε καταπίνει ανεξέλεγκτα κάθε λογής ποτό που του σερβίρουν.

Εκείνο τον εαυτό που προτού καταπιεί ο,τι του «πασάρουν» προτιμά πρώτα να μυρίσει το άρωμα του κρασιού , να δει το χρώμα του μέσα στο φως και να ακούσει τον ήχο της πορσελάνης στο τσούγκρισμα των δύο ποτηριών. Αυτή είμαι. Αυτή επιλέγω να είμαι.