Γράφει η Αριάδνη Αρβανίτη
Όταν μια σχέση τελειώνει και το έχεις επιλέξει εσύ δεν έχεις κανένα πρόβλημα. Δεν ζηλεύεις, δεν σκας, μεμιάς ξαναγίνεσαι single με ότι αυτό συνεπάγεται και όποτε το θες και το επιθυμήσεις ξαναβγαίνεις στην «αγορά» προκειμένου να βρεις την επόμενη σχέση σου.
Τι γίνεται, όμως, όταν τον χωρισμό δεν τον επιλέγεις εσύ; Όταν γίνεσαι single επειδή στο επέβαλε ο πρώην σου με το ζόρι επειδή αποφάσισε ξαφνικά ότι θέλει χώρο, χρόνο και άλλες τέτοιες αηδίες; Γιατί θα μου πεις, οκ, αν αποφάσισε να χωρίσετε επειδή θέλει κάποια άλλη όσο άσχημο κι αν ακούγεται είναι απόλυτα κατανοητό, ο λόγος του χωρισμού σας είναι υπαρκτός, υποστατός, έχει σάρκα και οστά και στην τελική είναι ένα πρόσωπο το οποίο μπορείς ανά πάσα ώρα και στιγμή να το κατηγορήσεις, να το στοχοποιήσεις, να το βρίσεις κτλ.– πέραν από τον πρώην σου δηλαδή.
Τι σημαίνει, επιτέλους, αυτό το «θέλω χώρο και χρόνο» το οποίο έχει γίνει τόσο τρελή μόδα που εξαπλώνεται από στόμα σε στόμα γρηγορότερα και από ζεστά κουλούρια ξημερώματα στου Ψυρρή;
Η απάντηση είναι πολύ απλή. Απλώς δεν σε θέλει πια. Χωρίς πολλές φανφάρες και μεγαλεπήβολες δηλώσεις. Δεν σημαίνει τίποτε άλλο, τίποτε περισσότερο. Τέλος, σε βαρέθηκε, δεν θέλει άλλο από εσένα.
Κι εσύ, πλέον, πρέπει να το δεχτείς στωικά και να προχωρήσεις μπροστά. Ναι, το καταλαβαίνω, είναι ότι χειρότερο μπορούσε να σου κάνει το να σε χωρίσει χωρίς λόγο, αιτία και αφορμή, χωρίς να σου δηλώσει, επιτέλους, τι του φταίει και δεν επιθυμεί σε καμία περίπτωση να συνεχίσει να είσαστε μαζί αλλά βλέπεις, δεν θέλει να μπει στην διαδικασία να το κάνει ούτε καν αυτό! Δεν είναι ότι δεν το αξίζεις ή ότι στην τελική σου άξιζε μια καλύτερη αντιμετώπιση και μια πιο τίμια συμπεριφορά. Είναι που εκείνος είναι πολύ «μικρός» για σένα. Και πολύ φυγόπονος επίσης.
Το να μην δίνεις στον άλλον τους πραγματικούς λόγους της φυγής σου υποδηλώνει δύο πράγματα. Ή ότι φοβάσαι τις συνέπειες και τον πόνο που θα δημιουργήσεις στον άλλον, οπότε αποφεύγεις να τον αντιμετωπίσεις ευθέως και κατάματα, ή ότι πραγματικά ούτε ξέρεις κι εσύ ο ίδιος τι θέλεις και τι σου φταίει, οπότε αποφασίζεις αυθαίρετα ότι σου φταίει ο άλλος και προκειμένου να πας μπροστά ή όπου εσύ νομίζεις, επιλέγεις να το πράξεις μόνος σου προβάλλοντας «φτηνές» δικαιολογίες για να μην σε πείσει ο άλλος για το αντίθετο. Σε κάθε περίπτωση ευθυνοφοβία λέγεται και ανωριμότητα. Δεν θα το σώσει με καμία δικαιολογία.
Για αυτό σου λέω. Καλύτερα που έφυγε. Κι ας έφυγε με αυτό τον τρόπο. Δειλά κι ανάξια. Θα έρθει η στιγμή που θα το δεις καθαρά κι εσύ και θα το καταλάβεις. Και τότε θα συμφωνήσεις μαζί μου.
Γιατί στην τελική καλύτερα να είσαι με έναν άνθρωπο που δεν θέλει χώρο και χρόνο χωρίς εσένα παρά με κάποιον που είναι μαζί σου απλώς γιατί δεν έχει κάτι καλύτερο επί της παρούσης να κάνει.
