Γράφει ο Κονξ Ομ Παξ
Ένα από τα πρώτα πράγματα που μαθαίνεις όταν πας σε έναν ψυχολόγο-θεραπευτή για να αναζητήσεις βοήθεια, είναι τον τρόπο με τον οποίο μπορείς να έρθεις ξανά σε επαφή, με το αθώο παιδί που κρύβεις μέσα σου.
Αυτό γίνεται για να θυμηθείς την ευαίσθητη τρυφερή πλευρά του εαυτού σου, η οποία σε χαρακτηρίζει, μέχρι την στιγμή της ενηλικίωσης.
Σου λένε λοιπόν, πως για να το πετύχεις αυτό, θα πρέπει να ψάξεις βαθιά μέσα στην ψυχή σου, αλλά και τις αναμνήσεις σου, για να δεις ξανά από ψηλά, αυτό το παιδί που κοιμάται πια τον ύπνο του δικαίου, καθώς οι υποχρεώσεις, οι ευθύνες αλλά και οι ρυθμοί, τον έχουν κοιμίσει για τα καλά.
Και εκεί ακριβώς, είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά με όλη αυτή την ενδοσκόπηση που επιχειρείς να πετύχεις.
Γιατί αυτό που σε κάνει να ανατριχιάζεις και σου κόβει την ανάσα δεν είναι άλλο από…
Αντίστροφη μέτρηση και πάμε στα βαθιά 3…2…1…
Είναι το γεγονός πως θα αντιληφθείς περίτρανα, ότι τα χρόνια περνάνε σαν νερό που τρέχει ορμητικά προς την θάλασσα, και δημιουργεί έναν ποταμό αλυσιδωτών καταστάσεων που παρασέρνει τα πάντα στο πέρασμα του, χωρίς κανένα γυρισμό, και εσύ απλά στέκεσαι ψηλά στην γέφυρα της ασφάλειας που έχεις φτιάξει και κάνεις πως ψαρεύεις στιγμές χαράς.
Είναι το γεγονός πως θα μετρήσεις στα δάχτυλα ίσως του ενός χεριού, τους ανθρώπους που πάλεψαν, μόχθησαν και επιβίωσαν όλα αυτά τα χρόνια καρτερικά δίπλα σου, και κάποιοι συνεχίζουν να σε στηρίζουν σε όλα όσα σκέπτεσαι, θέλεις και πράττεις στην ζωή σου, ακόμα και σήμερα, και δυστυχώς αρκετοί από αυτούς δεν είναι καν στην ζωή για να τους πεις ένα “σε αγαπώ” και ένα “ευχαριστώ”.
Είναι το γεγονός, της λυπητερής διαπίστωσης, ότι έχασες τελείως τον στόχο που είχες τόσο περίτεχνα δημιουργήσει στο μυαλό σου, χρόνια πριν, όταν σε ρωτούσαν οι μεγαλύτεροι “τι θες να γίνεις όταν μεγαλώσεις;” και εσύ γέλαγες και τους ανέλυες με απίστευτη προσήλωση και πειθώ τα όσα είχες σκεφτεί.
Είναι το γεγονός πως όλα αυτά τα χρόνια, ο άνθρωπος που κοιτάζεις στον καθρέπτη καθημερινά και το είδωλο που αντικατοπτρίζει, η μυρωδιά που βγάζεις καθώς η ύπαρξη σου ιδρώνει με όλα όσα σκέπτεσαι, τα λόγια που ξεστομίζεις και οι σκέψεις που σου τρώνε το μυαλό, δεν θυμίζουν σε τίποτα, αυτό το είδωλο που αμυδρά πλέον προσπαθείς να ανασύρεις από τα χαλάσματα του χρόνου.
Και εδώ ακριβώς έρχεται το κρίσιμο ερώτημα… “αντέχεις να βρεις το παιδί μέσα σου;”
Θα σου απαντήσω λοιπόν, πως επιβάλλεται να βρεις το παιδί μέσα σου.
Όχι όμως για όλα όσα έχασες η ξέχασες στο πέρασμα των χρόνων, αυτά φύγανε πια και αφήσαν μέσα σου το στίγμα τους και την όποια διδαχή τους, αλλά για την δύναμη που μπορεί να σου δώσει αυτό το παιδί, για όλα όσα έρχονται μπροστά σου.
Γιατί καλώς η κακώς σε μία κοινωνία όπου οι άνθρωποι πρέπει να είναι σκληροί για να μπορέσουν να επιβιώσουν ανάμεσα στα θηρία, μόνο ένα παιδί μπορεί να σου δώσει την χαρά που ψάχνεις να βρεις και την ανιδιοτέλεια που πρέπει να έχεις σαν άνθρωπος, που μπορεί και θέλει να πάρει αγάπη.
Και αυτό το παιδί κρύβεται μέσα σου, μέσα μας, μέσα σε όλους.
