Γράφει η Αντζέλικα Θεοφανίδη
Ήρθε η στιγμή που πρέπει να βγάλεις τον επίδεσμο. Πρέπει να τον αφαιρέσεις για να κλείσει σιγά σιγά η πληγή, να καθαρίσει, να βγάλει καινούργιο δέρμα. Η διαδικασία της επούλωσης θα πάρει καιρό. Κάποιες φορές θα πονάει, θα τσούζει, θα ψάχνεις απεγνωσμένα τον επίδεσμο που σου πρόσφερε μια ανακούφιση περιστασιακή. Αιμορραγούσες. Πολύ.
Ο επίδεσμος σε βοήθησε, τώρα όμως είναι η ώρα να αντικρίσεις την πληγή κατάματα, να δεις τα σημάδια που σου άφησε και να συμφιλιωθείς μαζί τους. Να γίνεις ένα με αυτά, γιατί είναι κομμάτι σου. Ματωμένο μεν αλλά δικό σου. Και αυτό το κομμάτι σου, συμπληρώνει όλα τα υπόλοιπα. Κομμάτια ολόκληρα, κομμάτια αποδεκατισμένα. Τα κομμάτια μας που είναι σκορπισμένα σε ανθρώπους, σε αναμνήσεις, σε στιγμές είναι αυτά που μας κάνουν ολόκληρους και ας νιώθουμε κάποτε μισοί.
Η διαδικασία της επούλωσης είναι επώδυνη αλλά και όμορφη μαζί. Τον πόνο τον νιώθεις τώρα, την ομορφιά θα την αντιληφθείς μετά, όταν περάσει η μπόρα. Όταν θα βγεις νικητής από ακόμη μία μάχη. Άφησε τον εαυτό σου να θρηνήσει, να κλάψει, να ξεσπάσει.
Πιάσε τον από το χέρι και πήγαινε τον σε μία καφετέρια, δώσε του ένα λευκό κομμάτι χαρτί και ένα στυλό και άφησε τον να το γεμίσει με λόγια ανείπωτα. Άφησε τον να γελάσει μέχρι σκασμού, και όταν δεις να κυλούν τα εναπομείναντα δάκρυα του πόνου μην τον μαλώσεις. Άφησε τον να ξεκουραστεί, να εξαφανιστεί από τον κόσμο μήπως μπορέσει να συμφιλιωθεί με τον δικό του που του μοιάζει ξένος.
Η διαδρομή της επούλωσης κάποτε μοιάζει άγονη, μοιάζει σαν να μη συμβαίνει. Είναι λες και είσαι μία φιγούρα ελπίδας και πόνου ταυτόχρονα. Δεν ξέρεις τι νιώθεις και δεν χρειάζεται να ξέρεις. Μη το πολεμάς. Με ό,τι και να μοιάζει η επούλωση σου, άφησε την να πάρει τον δρόμο της, απλά μη ξεχνάς να σε προσέχεις.
Νιώσε τον πόνο σου, αγκάλιασε τον, κάνε τον φίλο. Να πηγαίνετε παντού μαζί. Για βόλτες, για φαγητό, για ποτό. Να ξέρεις όμως πως θα έρθει η στιγμή που δεν θα θες πλέον την παρέα του. Θα έρθει η στιγμή που ο φίλος σου ο πόνος θα το καταλάβει και θα φύγει γιατί θα ξέρει πως η παρέα του σε δυνάμωσε και σε έκανε τον άνθρωπο που κάποτε ήσουν. Ίσως σε ξανά επισκεφτεί, να είσαι έτοιμη. Ο πόνος μπορεί να είναι και εχθρός σου και φίλος σου, στο χέρι σου είναι πως θα τον κοιτάξεις.
