Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Να σου πω κάτι; Βαρέθηκα! Μπούχτισα!
Κουράστηκα να κάνω εγώ πάντα τους άλλους προτεραιότητα στη ζωή μου, ενώ για αυτούς είμαι πάντα μια επιλογή. Δε θέλω άλλο!
Δε θέλω να μου στέλνεις μήνυμα απλά γιατί βαριέσαι και ενώ έχεις στείλει παρόμοιο μήνυμα σε άλλες τρεις.
Δε θέλω να με παίρνεις τηλέφωνο έτσι για να περάσει η ώρα.
Δε θέλω να είμαι ένα από τα πολλά “ταμπλό” στα οποία παίζεις κι ό,τι κάτσει.
Δε θέλω να σου αρέσουν δύο και να είσαι μαζί μου γιατί η άλλη δεν ήθελε.
Δε θέλω ρε αδερφέ να είμαι απλά μια επιλογή, πως το λένε;
Θέλω να είμαι αυτή στην οποία στέλνεις μήνυμα γιατί δεν μπορείς να τη βγάλεις απ’ τη σκέψη σου.
Θέλω να είμαι αυτή που παίρνεις τηλέφωνο γιατί δεν αντέχεις πολλές ώρες χωρίς να ακούσεις τη φωνή της.
Θέλω να είμαι η μόνη που θες και κάνεις τα πάντα για να την διεκδικήσεις.
Θέλω να είμαι η πρώτη σου σκέψη το πρωί και η τελευταία το βράδυ.
Αυτή που θα σου λέει “μου λείπεις” και θα της λες “έρχομαι”. Όπου και να είναι αυτό, ακόμα και στην άκρη της γης.
Αυτή για την οποία δε θα μετράς πόσα χιλιόμετρα θα διανύσεις ή πόσο βενζίνη θα κάψεις.
Κι αν δεν μπορώ να είμαι όλα τα παραπάνω, φύγε κι άσε με στην ησυχία μου.
Γιατί εγώ φίλε μου δε θέλω τα λίγα. Ή όλα ή τίποτα. Δεν δίνω λίγα και δε συμβιβάζομαι με λίγα.
Κι αν δε μπορείς, δεν είσαι για μένα.
