Αν δεν είναι η αγκαλιά που σε ηρεμεί, δεν είναι τίποτα.

Γράφει η Βάσω Θεοδωρίδου

Άκουγα πολλές φορές να λένε “σπίτι είναι η αγκαλιά του αγαπημένου σου”, αλλά δεν καταλάβαινα τι ακριβώς εννοούσαν. Μου φαινόταν κάπως περίεργο και υπερβολικό να παρομοιάζουν έναν άνθρωπο με σπίτι, με τη ζεστασιά που μας δημιουργεί το σπίτι μας. Σκεφτόμουν “ναι, νιώθεις όμορφα όταν σε παίρνει ο άλλος αγκαλιά, αλλά πώς σου βγάζει αυτό το οικείο και ζεστό συναίσθημα;”
Βλέπετε οι επιφανειακές και βραχυπρόθεσμες σχέσεις μου δε με βοηθούσαν να αντιληφθώ τη σημασία και την αξία αυτής της φράσης. Μέχρι που το ένιωσα.
Μετά από τόσο καιρό ένιωσα αυτό που άκουγα μικρή και δεν μπορούσα να καταλάβω.
Έφυγα για λίγο μακριά του και λόγω των δύσκολων συγκυριών και το περίεργο αδιάφορο και κομπλεξικό κλίμα, με τα οποία ήρθα αντιμέτωπη εκεί μου ήρθε στο μυαλό αυτή η φράση. Ένιωσα να κατακλύζει το μυαλό και την καρδιά μου αυτή η ανάγκη να επιστρέψω “σπίτι” μου, στην ζεστή και τρυφερή αγκαλιά του αγαπημένου μου. Να χωθώ εκεί μέσα και να τα ξεχάσω όλα, να λυτρωθώ επιτέλους απ’ όλα αυτά που με βασάνιζαν.
Δεν ήθελα τίποτα άλλο, ούτε να μείνω μόνη μου, ούτε το σπίτι μου, ούτε τους φίλους μου, ούτε τίποτα και κανέναν που δεν είναι εκείνος.
Ήθελα μόνο εκείνον και την αγκαλιά του. Να ξανά νιώσω οικεία, ελεύθερη και απόλυτα ευτυχισμένη. Γιατί εκείνος έχει τον τρόπο να με κάνει να περνάω καλά, να γελάω με την ψυχή μου, να με ηρεμεί.
Και όσους ανθρώπους και αν έχεις γύρω σου και όσο και να σου μιλάνε, κανείς δεν μπορεί να αντικαταστήσει αυτό το κενό που έχεις μέσα σου, ότι δεν είναι εκείνος κοντά σου.
Γιατί όταν χτίζεις μία υγιή και όμορφη σχέση αυτό δεν είναι αίσθημα εξάρτησης, αλλά αίσθημα έντονης επιθυμίας και μόνο.
Γιατί εδώ που τα λέμε, ποιος δεν επιθυμεί να βρίσκεται εκεί που είναι χαρούμενος και ήρεμος;
Μάλλον κανείς.