Γράφει η Αναστασία Κοζίμπα.
Προσπαθούσα πάντα να καταλάβω την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή.
Μπέρδευα την ζωή μου με σχέσεις – δοκιμές, να περάσω από την θέση όλων εκείνων των εξαρτημένων από έρωτα· μήπως και αισθανθώ τον φόβο ή την ανασφάλεια και μείνω.
Μπορώ να πω ότι κάποιες φορές πετύχαινε και έτσι, μίζερα, διαιρούσα τις μέρες μου με περαστικούς.
Έπαιρνα τις μορφές όλων, να δω τις ίδιες εικόνες αλλά λίγο πριν το “πάντα”, έφευγα.
Δε ταίριαζε σε εμένα αυτή η συνήθεια. Κάθε φορά αλλοίωνε το είδωλό μου στον καθρέφτη. Γυρνούσα την πλάτη επιδεικτικά σε αυτό το δέσιμο, μήπως με δει κάποιος και με αναγκάσει να δοκιμάσω.
Ίσως κατά βάθος επιζητούσα την προσοχή και δειλά δειλά προκαλούσα αντιδράσεις και συναισθήματα που στην πραγματικότητα δεν άντεχα· γελούσα με τους απόλυτους μα κάποιες φορές τους έμοιαζα. Θύτης και θύμα μιας διαδικασίας σε επανάληψη.
Περνούσα τα χρόνια μου με προσπάθεια να με ωριμάσει ετούτο το κενό.
Έγινα ο άνθρωπος που αγάπησαν, λάτρεψαν, φοβήθηκαν, κορόιδεψαν, μίσησαν και όλα είχαν κάτι να μου δώσουν. Κυρίως αυτά που πήραν ένα κομμάτι μου, έδωσαν και το μεγαλύτερο μάθημα.
Μεγαλώνοντας, μη έχοντας τις ίδιες αντοχές, άλλαξα τους κανόνες, τις ανάγκες και την σκέψη.
Αντιδρούσα όλο και λιγότερο και μη μπορώντας την ένταση των αλλαγών, επέλεγα όλο και πιο συχνά την μοναξιά.
Κατάλαβα πως η ηλικία παίζει σημαντικό ρόλο στην επιλογή και ό,τι είχε πανικό, απλά με απωθούσε.
Προσπαθούσα πάντα να καταλάβω την ανάγκη του ανθρώπου για επαφή και σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια, ό,τι ξεκινούσε, τελείωνε. Έτσι κάπως ησύχασαν οι προσδοκίες σε τρίτους και πάντα, όσο κόσμο είχε το σπίτι, πιο μόνη ένιωθα.
Καταλάγιασαν οι ανασφάλειες και το κυνηγητό για μοίρασμα και αυτό, μόνο καλό μπορεί να φέρει.
Διαχώρισα εμένα από την μάζα και ετοίμασα τον εαυτό μου για τον κατάλληλο, σκέφτηκα.
Έλκεις αυτό που είσαι, αυτό που νιώθεις. Συνειδητοποίησα πως οι σκέψεις έχουν δύναμη και είπα να περιμένω. Αν δεν ετοιμαστώ εγώ η ίδια, ποιο “για πάντα” να αντέξω;
Τα χρόνια κυλούσαν και πάντα βρισκόμουν στο ίδιο σημείο. Απλά είχε αλλάξει η όψη, η ανάγκη και ο καθρέφτης.
Comments are closed