Αν με βρεις καμιά φορά στις σκέψεις σου..

Γράφει η Ηρώ Αναστασίου 

Αν με βρεις καμιά φορά στις σκέψεις σου, φίλησέ με γιατί μου έλειψες πολύ και σε πεθύμησα.
Αν με βρεις καμιά φορά στις σκέψεις σου, χάιδεψέ με για να νοιώσω την στοργή σου.
Σε νοιώθω τόσο βαθιά που θα το καταλάβω.
Γιατί έτσι ήταν πάντα, τα συναισθήματά μου ήταν τόσο βαθιά που δεν μπορούσα ούτε να τ’ αγγίξω. Ούτε να τα αποτυπώσω σε λέξεις δεν μπορώ.
Πώς να αποτυπώσεις την λαχτάρα που όλη μέρα σε κατακλύζει; Πώς να αποτυπώσεις τον πόθο που σέρνεται ολημερίς πάνω σου;
Πώς να αποτυπώσεις ένα συναίσθημα όταν εσύ ο ίδιος δεν μπορείς να το ελέγξεις; Γιατί ποτέ μου σε χόρτασα, πάντα ήθελα αυτό το κατιτίς παραπάνω σου. Κι αν κάθομαι τώρα και γράφω είναι για να μπορέσω να χορτάσω την πείνα μου για σένα.
Ν’ αγγίξω λίγο τις λέξεις θέλω και να είναι σαν ν’ αγγίζω εσένα. Αυτές τις λέξεις που τόσο με πονάνε. Γιατί πονάω όταν δεν είσαι δίπλα μου, πονάω όταν δεν σ’ αγγίζω, πονάω όταν δεν σε φιλάω. 
Θα ‘θελα να ήμουν εκεί δίπλα σου να σε φιλάω και να παίρνω τον πόνο σου, να τον κάνω δικό μου, να μην υποφέρεις.
Προσπαθώ κάθε μέρα να μην αισθάνομαι την απουσία σου, να μην πνίγομαι απ’ την έλλειψή σου. Θα ‘ρθει η μέρα που θα σε δω ξανά και θα προσπαθήσω να χορτάσω την πείνα μου για σένα. Θα ‘ρθει η μέρα που θα ενώσω πάλι την καρδιά μου με τον χτύπο της δικής σου καρδιάς. Αυτής της καρδιάς που δεν σε ξέχασε ποτέ. 
Που όσο κι αν προσπάθησε να σε ξεχάσει, τόσο γύριζες μέσα της. Δεν θέλω να σε χάσω τρελό μου. Θέλω να υπάρχω στα όνειρα και στην ζωή σου. Να παίρνω δύναμη θέλω απ’ το φιλί σου. Αυτό το φιλί που όταν μου το δίνεις πεθαίνω και ξαναγεννιέμαι.
Αυτό το φιλί που όσα χρόνια κι αν περάσουν θα με τρελαίνει. Γιατί μέσα του κρύβεται ο χαμός του πόθου μας και γιατί αν μύριζε ο έρωτας θα είχε την μυρωδιά σου, αυτήν που με κρατάει ξύπνια κάθε μα κάθε βράδυ