Γράφει η Δήμητρα Αποστολοπούλου.
Οι φίλοι μας, είναι η οικογένεια που επιλέγουμε.
Σε γνώρισα πριν 4 χρόνια.
Τυχαία.
Όσο τυχαία μπορεί να συμβαίνουν κάποια γεγονότα σε αυτή την ζωή.
Έχοντας βγει από μια περίεργη φάση της ζωής μου, επέστρεψα μετά από ένα εξάμηνο υπερατλαντικό ταξίδι με 12 πτήσεις στο ενεργητικό μου στο διάστημα αυτό.
Ήθελα απλά να ξεχάσω.
Και ύστερα συναντήθηκαν οι δρόμοι μας.
Και μετά από καιρό μου έμαθες ότι όπου και αν πας, η καρδιά πάντα θα θυμάται.
Κολλήσαμε από την αρχή.
Τόσο περίεργο για εσένα, που όποιος δεν σε ξέρει, σε θεωρεί απόμακρη.
Δεν σου βγήκε μαζί μου αυτό.
Ίσως στην αρχή, στην πρώτη χειραψία.
Που άπλωσες το χέρι με υφάκι.
Ύστερα όμως μου ανοίχτηκες.
Τόσο αβίαστα.
Τόσο αυθόρμητα.
Και έτσι απλά οι δρόμοι μας ενώθηκαν.
Ζήσαμε τόσα πράγματα μαζί από τότε.
Καλά, άσχημα.
Γέλια, δάκρυα.
Τσακωμούς, γλέντια.
Στιγμές.
Ανεκτίμητες στιγμές.
Κάθε μέρα που περνάει είναι διαφορετική.
Κάθε ανάμνηση που δημιουργούμε είναι μοναδική.
Ξέρω και ξέρεις και αυτό αρκεί.
Σήμερα έχεις τα γενέθλιά σου.
Πάντα ψάχνω τρόπους να σε εκπλήξω.
Αυτή την φορά έχω στερέψει από ιδέες.
Αλλά δεν θα μπορούσα να μην σου εκφράσω πόσο σε αγαπάω!
Πόσο ξεχωριστός άνθρωπος είσαι και τι θέση έχεις μέσα στην καρδιά μου.
Έχω τόσες πολλές ευχές που θα μπορούσα να σου πω.
Αλλά θα αρκεστώ μόνο σε μία.
Το λευκό μπλουζάκι της ψυχής σου, που έχει γεμίσει τόσες τρυπούλες και λεκέδες, από σήμερα να γίνει και πάλι λευκό.
Σαν καινούργιο!
Και φορώντας το να ξέρεις ότι όλα θα πάνε καλά!
Και να χαμογελάς!
Γιατί δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο παρά να είσαι ευτυχισμένη και ολοκληρωμένη σαν οντότητα.
Τα καλύτερα έρχονται.
Πάντα έρχονται!
Και ας θυμάται η καρδιά.
Εγώ θα είμαι πάντα εδώ.
Πάνω κάτω.
Δίπλα δίπλα.
Να σου σκουπίζω τα δάκρυα και να κάνω τις ρυτίδες του γέλιου σου πιο έντονες.
Και να σου θυμίζω πως η μαγεία υπάρχει αρκεί να πιστεύεις!
Απόψε όταν σβήσεις το κεράκι, να ξέρεις ότι όλα θα γίνουν μαγικά όπως τα θέλεις.
Μην ξεχνάς ποτέ το αερικό που είσαι!
Έχω φυλαγμένη λίγη αστερόσκονη για εσένα.
Πάντα θα έχω.
Ώσπου να μην την χρειάζεσαι πια.
Ως τότε, πουθενά δεν πάω, μ’ακούς;
Ή και οι δυο ή κανείς, μ’ακούς;
Υ.Γ. Χρόνια καλά και γεμάτα, αγαπημένο μου αερικό.
