Αν το μέλλον και την τύχη μας την αφήναμε στα παιδιά..

Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος

Έχω μια ιδέα! Έχω μια ιδέα και μην βιαστείτε να με πείτε τρελό,  πριν πρώτα την  ακούσετε και την συλλογιστείτε. Καιρό τώρα έχω μια ιδέα και δεν μπορώ άλλο να την βαστάω μέσα μου. Έχω μια ιδέα, σας λέω και θέλω να την καταθέσω ενώπιον σας σήμερα, μιας και τα πράγματα ζορίσανε επικίνδυνα κι αφού τούτος εδώ ο κόσμος κατά διαβόλου πάει, χρειάζονται άμεσα νέες ιδέες κι αλλαγές. Χρειάζεται να γίνει ένας κόσμος πιο καλός, μας αξίζει ένας πλανήτης πιο ανθρώπινος, έχουμε ανάγκη από ηγέτες λιγάκι πιο κρυστάλλινους, δίχως αμφιβολία.

Για ακούστε λίγο τι έχω να προτείνω. Πως θα σας φαινόταν λοιπόν, αν όλοι οι “μεγάλοι” κυβερνήτες μας, θα ήταν το πολύ μέχρι 12 χρονών; Πως σας ακούγεται η ιδέα, να βάλουμε παιδιά να κυβερνήσουν τον πλανήτη μας; Πως θα ήταν άραγε, αν φτιάχνανε τους νόμους πιτσιρίκια; Τι τύχη θα είχαμε, αν σχεδιάζανε το μέλλον μας παιδιά μας κι όχι γερόντοι;

Εγώ είμαι βέβαιος, πως όλα θα ήτανε καλύτερα, από αύριο κιόλας! Πιστεύω ότι οι πόλεμοι θα ήτανε παιχνίδια, για να παίζουμε και μια κακιά και μακρινή ανάμνηση. Πιστεύω ότι οι άνθρωποι θα ζούσανε στις χώρες τους για πάντα κι οι μάνες δεν θα κλαίγανε. Πιστεύω ότι για νόμισμα θα είχαμε γλυκά και καραμέλες και θα ήταν σε αφθονία, για να έχουμε όλοι μας κι η φτώχεια θα αφανίζονταν. Πιστεύω ότι αντί για βόμβες, θα φτιάχναμε νερόβομβες και θα είχε πλάκα, αντί για σφαίρες, θα ρίχναμε βολές σε λούνα παρκ για να κερδίσουμε αρκουδάκια, αντί για όπλα, θα είχαμε ανθρώπους που αγκαλιάζονται σφιχτά.

Ακουστέ που σας λέω! Η αγάπη, θα ήταν μάθημα, που θα διδάσκονταν στην πρώτη ώρα, σε όλα τα σχολεία. Η κατανόηση, θα ήταν απόφαση και θα επιβάλλοταν ρητά το δίχως άλλο. Η συχώρεση, θα ήταν απλόχερη κι η ενοχή θα έσβηνε απ΄ τον χάρτη. Η αθωότητα, θα ήταν νόμος και θα ίσχυε ως τα πέρατα του κόσμου. Η ελπίδα, θα ήταν υποχρέωση κι οι μαύρες σκέψεις μας, θα πέφτανε σε γκρεμούς να τσακιστούν και να χαθούνε. Η αλήθεια, θα ήταν άφθονη και θα το σκέπαζε το ψέμα εντελώς. Το γέλιο, θα ήταν καθεστώς κι η ασχήμια των ψυχών θα είχε εκλείψει μια για πάντα.

Θα ήταν άχρηστοι κι αχρείαστοι οι πόλεμοι, οι αποχωρισμοί, η προσφυγιά κι οι ξεριζωμοί, αν ετούτον εδώ, τον μέχρι σήμερα άτυχο τόπο, τον κυβερνούσαν αυστηρά κι απόλυτα, το πολύ, 12χρονοι ηγέτες. Εγώ είμαι βέβαιος! Θαρρώ, πως είναι μια πολύ καλή ιδέα κι ίσως, μόνη λύση μας.