Γράφει η Φλώρα Σπανού
Πολλές φορές κλείνεις τα αυτιά και προσπαθείς να μην δίνεις σημασία σε αυτά που λέγονται. Στις λέξεις που πονάνε. Ακόμη κι αν οι μπηχτές είναι εκεί και σε περιμένουν στη γωνία. Γιατί κανείς δεν ξέρει τι περνάς. Κανείς δεν ξέρει τι κρύβεται βαθιά στην καρδιά σου και πόση υπομονή πρέπει να κάνεις καθημερινώς.
Κι υποφέρεις περισσότερο που δεν μπορείς να εξηγήσεις κάποια πράγματα. Γιατί είναι κάποια πράγματα που δεν μπορείς να τα πεις, ελπίζεις όμως οι άλλοι να τα καταλάβουν από μόνοι τους. Μάταια βέβαια. Θέλοντας να προστατέψεις κάποιους πληγώνεις τελικά κάποιους άλλους. Η ζυγαριά πάντα προς τα κάπου θα γέρνει κι εσύ πρέπει να είσαι εκεί. Να διαλέγεις με τίνος την μεριά θα είσαι. Πάντα είσαι ανάμεσα και πάντα προσπαθείς να υπάρχει ισορροπία χωρίς κανένα αποτέλεσμα ουσιαστικά.
Και τα λόγια εκείνα που ηθελημένα ή μη προέρχονται από τους δικούς σου ανθρώπους είναι που πονούν περισσότερο τελικά. Γιατί επηρεάζουν τις σχέσεις κι έρχεται η μουρμούρα, η γκρίνια οι συχνοί καυγάδες να δώσουν το παρόν. Να απλώσουν τα δίχτυα τους και να σε πληγώσουν. Να σπείρουν τη διχόνοια κι οι παρεξηγήσεις να έχουν τον πρώτο ρόλο στη ζωή σου.
Κι εσύ. Εσύ τι κάνεις; Παλεύεις. Όμως για πόσο θα αντέχεις; Να παλεύεις για κάτι που δεν διορθώνεται τελικά. Γιατί θέλει προσπάθεια από όλες τις μεριές. Αν παλεύεις μόνος σου τζάμπα κόπος.
Αν οι άλλοι δεν καταλαβαίνουν ότι με τη συμπεριφορά τους οξύνουν τις καταστάσεις περισσότερο τότε δεν μπορείς να κάνεις και πολλά. Μόνο να ανέχεσαι. Κι αν είσαι μόνος η απόφαση παίρνεται εύκολα , αν όμως εξαρτώνται κι άλλα πρόσωπα από σένα τότε τα πράγματα πραγματικά είναι πιο δύσκολα. Και το βάρος στις πλάτες σου γίνεται ασήκωτο. Μέχρι που παραιτείσαι. Κλείνεις τα αυτιά, σκουπίζεις τα δάκρυα και προχωράς μόνος. Κι ας σε θεωρούν οι άλλοι αναίσθητο. Κι ας λένε. Ας τους να λένε. Προστάτεψε αυτούς που πρέπει και για τους άλλους απλά κάνε ότι ακούς.
Εφόσον δεν γίνεται διαφορετικά. Γιατί υπάρχουν κάποιοι που δεν φταίνε κι είναι κρίμα να πληρώνουν τα λάθη άλλων.
«Οι άνθρωποι δεν αλλάζουν τελικά» σκέφτεσαι. Λένε συγγνώμη όμως με τον καιρό πάλι τα ίδια κάνουν. Κι εσύ κουράστηκες να σε μαστιγώνουν με τα λόγια τους. Κουράστηκες να μάχεσαι. Όλο αυτό είναι πολύ βαρύ για σένα πια. Χείμαρρος γίνεται κι έρχεται να σε πνίξει.
Κλείσε τα μάτια και σκέψου «Αξίζει όλο αυτό τις θυσίες που κάνεις ή μήπως ήρθε ο καιρός να σηκώσεις πραγματικά ανάστημα και να αλλάξεις πορεία στη ζωή σου;»
