Απωθημένο, είναι αυτό που έδιωξες πριν καν γνωρίσεις.

Γράφει η Φλώρα Πέππα

Ξέρω πως είσαι εκεί.
Κρυμμένος σε κάποια άλλη άκρη της πόλης.
Αυτής της μεγαλόπολης που σου επιτρέπει να κρύβεσαι εύκολα στα σκοτεινά στενά της και να χάνεσαι στους εφήμερους παραδείσους της.
Ξέρω πως είσαι εκεί.
Να με κρυφοκοιτάς και να παρατηρείς.
Αν άλλαξα, αν πήγα παρακάτω, αν πνίγομαι από λύπη ή θυμό.
Αν μιλώ για σένα κι αν γράφω. Αν αναρωτιέμαι τι κάνεις και αν ρωτώ.
Ξέρω πως είσαι εκεί.
Αφήνεις ένα παραθυράκι καμιά φορά, στη μουντή σου καθημερινότητα, για να τρυπώσουν οι στιγμές μας. Οι νύχτες μας. Οι νύχτες που μπλέκαμε τις μυρωδιές μας και που ταξιδεύαμε μακριά, μόνο με ένα απλό φιλί. Τότε που η μουσική ηχούσε γλυκά στα αυτιά μας και το πάθος μας λύτρωνε, από κάθε ψήγμα ανέραστης λογικής.
Ξέρω πως είσαι εκεί.
Να κοιτάς δήθεν ανέκφραστα και να αποχωρείς βιαστικά.
Να δίνεις απαντήσεις σε ασαφείς ερωτήσεις.
Να λες στον εαυτό σου ότι δε τρέχει κάτι τώρα πια.
Ξέρω πως είσαι εκεί.
Να κουβαλάς ένα καλά κρυμμένο απωθημένο στολισμένο με πλαστές αναμνήσεις, που δε συνέβησαν ποτέ.
Τόσο εύκολα προσχεδιασμένες, μα τόσο δύσκολα τοποθετημένες στο πολύπλοκο μυαλό σου.
Απωθημένο όμως δεν είναι αυτό που πόθησες πολύ, μα το ακριβώς αντίθετο.
Αυτό που απώθησες.
Αυτό που βιαστικά έδιωξες πριν καν γνωρίσεις, και όχι γιατί φοβήθηκες.
Ο φόβος άλλωστε είναι αστείο για μικρά παιδιά.
Κανείς δεν φοβάται τον αληθινό έρωτα, γιατί πολύ απλά δεν μπορεί να τον σταματήσει.
Αν με ρωτούσες τι είναι έρωτας θα σου έλεγα πως είναι αυτό το κάτι που δεν μπορείς να αποφύγεις.
Δεν με ρώτησες όμως.
Απέφυγες να ρωτήσεις ποια πραγματικά είμαι.
Απέφυγες να αναρωτηθείς ποια η ουσία μου.
Ευτυχώς ή δυστυχώς, κατάλαβες μετά.