Από έρωτες δειλούς κι ανθρώπους μίζερους.. το μόνο που μπορείς είναι να φεύγεις μακριά..

Γράφει η Μαρία Κουτσοπετάλου

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, φεύγω. Φεύγω όσο πιο μακριά μπορώ. Είτε από ανθρώπους, σχολεία, δουλειές, σχέσεις, φίλους, έρωτες αδιέξοδους είτε από ανέξοδα όνειρα.
Είναι όμορφο να φεύγεις, μου είχε πει κάποτε κάποιος. Όχι, δεν είναι πάντα! Κάποιες φορές είναι απαραίτητο να φύγεις, ειδικά αν οι συνθήκες δεν είναι αυτές που θέλεις.

Επιβάλλεται να φεύγεις από ανθρώπους που σε κρατάνε εδώ και δε σε αφήνουν να πετάξεις και να ονειρευτείς, να υλοποιήσεις ουσιαστικά τους στόχους σου. Πρέπει να φεύγεις από ανθρώπους που θέλουν να σε αλλάξουν και να σε μεταμορφώσουν σε μια άλλη, μόνο και μόνο για να χωρέσεις στα κουτάκια που έχουν φτιάξει στο μυαλό τους. Και όταν θα έχεις γίνεις αυτό που εκείνοι επιθυμούσαν να σε πετάξουν.

Πρέπει να φεύγεις από ανθρώπους που λένε κακίες για τους άλλους, αλλά πιο πολύ πρέπει να φεύγεις από εκείνους που σου λένε μόνο καλά λόγια, που σε κολακεύουν δηλαδή. Αυτοί οι άνθρωποι δε θέλουν το καλό σου. Αυτοί οι άνθρωποι δεν είναι φίλοι σου, είναι απλώς κάποιοι προσωρινοί γνωστοί σου.

Θα πρέπει να φεύγεις από δουλειές που κοιτάνε να σε εκμεταλλευτούν. Γιατί αν δε φύγεις, είναι σαν να υποτιμάς τον εαυτό σου και όταν υποτιμάς τον εαυτό σου να ξέρεις πως θα στο κάνουν και οι άλλοι.

Πρέπει να φεύγεις από έρωτες τσιγγούνηδες και δειλούς. Από έρωτες άδειους. Δεν θα πρέπει να συμβιβάζεσαι με κάτι μέτριο, γιατί φοβάσαι να μην πέσεις στο χειρότερο. Γιατί, καρδιά μου, είσαι ήδη στο χειρότερο και απλώς δεν το ξέρεις.

Πρέπει να φεύγεις από ανθρώπους που σε έχουν δίπλα τους μόνο και μόνο γιατί φοβούνται να μείνουν μόνοι. Είναι δύσκολο να βρεις ποιοι είναι, αλλά όταν τους βρεις και φύγεις θα νιώσεις καλύτερα. Γιατί απλώς θα έχεις απαλλαχθεί από κάποια μικρά και ανούσια βαρίδια. Πρέπει να φεύγεις από αυτούς που ξεχάσανε να γελάνε, γιατί σου μαυρίζουν άθελα τους την όμορφη και γλυκιά σου ψυχή.

Όμως το πιο σημαντικό είναι πως θα πρέπει να φεύγεις από ανθρώπους, που δεν προσπάθησαν ποτέ να σε κρατήσουν και να σε καταλάβουν. Σταμάτα να δίνεις σε όλους ευκαιρίες. Μην τις σπαταλάς, γιατί υπάρχουν κάποιοι εκεί έξω, που απλώς αξίζουν μια ευκαιρία, την οποία εσύ δεν την έχεις δώσει μέχρι στιγμής.

Εγώ όμως πάντα φεύγω. Πάντα, γιατί αυτοί είναι οι κανόνες μου, οι κανόνες που δυναμώνουν την ψυχή μου. Φεύγω για να φύγω και για να νιώσω ελεύθερη. Το περίεργο όμως ξέρεις, ποιο είναι;

Ότι από παιδί ήθελα να νιώθω ασφαλής και, όμως, αφήνω τον εαυτό μου πάντα στον αέρα. Δεν υπάρχει τίποτα δεδομένο, τίποτα για να βολευτώ, κανένα λιμάνι για να αράξω, καμία αγκαλιά για να κρυφτώ από τα θεριά που με κυνηγάνε το μυαλό μου.