Γράφει ο Γιώργος Καραγεώργος
Από γυναίκες;
Από γυναίκες, γουστάρω τις γυναίκες που φοράνε για άρωμα την αξιοπρέπεια τους, κι έτσι, μοσχοβολάνε ολάκερες.
Αγαπάω τα θηλυκά που κάνουνε τα αντράκια να μοιάζουν με πουτάνες.
Λατρεύω τις γυναίκες που έχουν σπαθί στο χέρι από γεννησιμιού τους, όχι για να σκοτώσουνε, μα για να σώσουνε.
Από γυναίκες, στέκομαι και τις χαζεύω όλες αυτές που μιλάνε με τα έργα τους κι όχι με λόγια σκέτα. Όλες αυτές που δείχνουνε την ψυχή τους κι αυτή είναι που με γοητεύει. Όλες αυτές που έχουνε απαιτήσεις, χωρίς να απαιτούνε.
Τις χαίρομαι εκείνες τις γυναίκες που ξέρουνε τι θέλουνε, μα πιο πολύ, που ξέρουνε τι δεν θέλουνε.
Υποκλίνομαι σε εκείνες που έχουνε τα δάκρυα στις χούφτες τους κρυμμένα, κι όχι σε κοινή θέα, για να τις λυπηθούνε οι γύρω τους.
Προσκυνώ τις γυναίκες που βίαια έγιναν και μάνες και πατέρες, γιατί οι πατέρες φέρθηκαν “γυναικεία”.
Θαυμάζω τις γυναίκες, που όταν το είπαν, το πιστέψαν και το εννοούσαν το “μαζί”, το κάνανε και πράξη κι όταν κάτι πήγε να το χαλάσει, σήκωσαν τα μανίκια τους και δεν το επιτρέψαν να χαλάσει.
Τις έχω ερωτευτεί όλες αυτές που δεν ξοδευτήκαν σε χορηγούς και σπόνσορες για να το σώσουνε το τομάρι τους, τα είχανε τα κότσια και σώθηκαν μονάχες τους.
Τις έχω ερωτευτεί σας λέω, όλες αυτές που το φευγιό τους από το μέτριο κι απ΄ το λίγο, δεν είχε γυρισμό, ήταν οριστικό. Αυτές που άνοιξαν τα πανιά τους κόντρα στον άνεμο και παρακάλεσαν μονάχα τον Θεό και κανέναν άλλον. Αυτές που τούμπες κάνανε όταν ήτανε μικρές κι ήθελαν να παίξουν, μα όχι στις ζωές τους.
Τις άλλες;
Τις άλλες δεν τις βλέπω.
Οι άλλες δεν υπάρχουν.
Τις άλλες τις λυπάμαι!
