Γράφει η Τζένη Γιαννοπούλου
Γιατί άραγε οι άνθρωποι άλλα λένε κι άλλα κάνουν;
Έχω βαρεθεί να ακούω λόγια, λόγια, λόγια. Σε όλους τους τομείς. Σχέσεις, φιλίες, εργασία, παντού.
Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να λένε κάτι, αλλά οι πράξεις τους να δείχνουν κάτι διαφορετικό;
Που σκατά έχει πάει η ειλικρίνεια και οι ευθείς άνθρωποι;
Είναι δηλαδή τόσο δύσκολο να πεις την αλήθεια; Γιατί πρέπει να γεμίζεις τους άλλους με υποσχέσεις και ελπίδες και μετά να τους γκρεμίζεις; Σε ευχαριστεί αυτό; Ανεβαίνει το ΕΓΩ σου;
Απογοητεύονται οι άνθρωποι φίλε μου και πληγώνονται. Αλλά εσένα τι σε νοιάζει θα μου πεις… το σκοπό σου να πετύχεις κι ας παρασύρεις όποιον να ‘ναι στο διάβα σου.
Γιατί αυτό είναι το ένα θέμα. Χειριστικότητα. Να πεις αυτά που ξέρεις ή πιστεύεις ότι θέλει να ακούσει ο άλλος για να πετύχεις το σκοπό σου. Κι αφού το καταφέρεις, από δω παν κι άλλοι. Τι κι αν αφήνεις πίσω σου ραγισμένες καρδιές, πόνο και απογοήτευση. Εσύ αυτό που ήθελες το πέτυχες. Η ζωή όμως φίλε μου να το θυμάσαι, επιστρέφει συμπεριφορές. Και κάποια στιγμή θα πάρεις πίσω ό,τι έδωσες.
Άλλοι πάλι λένε ψέματα από φόβο. Ναι καλά το ακούσατε, φόβο. Φόβο μη δε γίνουν αποδεκτοί για αυτό που είναι, φόβο και ανασφάλεια για τον εαυτό τους. Και σου δείχνουν κάτι άλλο, κάτι ψεύτικο, κάτι που νομίζουν πως θα είναι πιο αρεστό, πιο αποδεκτό. Οι μάσκες όμως πάντα πέφτουν, αργά ή γρήγορα, και τα αληθινό πρόσωπο θα φανεί.
Και να σου πω κάτι; Δεν είναι ότι θα απογοητεύσει το πραγματικό πρόσωπο, είναι το ψέμα ρε φίλε. Το άθλιο ψέμα. Μπορεί αν από την αρχή έδειχνες πραγματικά το ποιος είσαι να μη υπήρχε θέμα. Γιατί όμως να πουλήσεις παραμύθι ε; Για να καλύψεις τις δικές σου ανασφάλειες; Τα δικά σου κόμπλεξ; Και ο άλλος; Αυτός ο άλλος που πληγώνεις;
Δεν είναι φίλε μου οι άνθρωποι παιχνιδάκια να παίζεις μαζί τους. Οι άνθρωποι νιώθουν, αγαπούν, πονάνε, απογοητεύονται. Και όλα αυτά αφήνουν σημάδια. Σημάδια που ο χρόνος δε σβήνει.
Χίλιες φορές να είσαι ευθύς και ειλικρινής, να λες “αυτός είμαι, σ ‘αρέσει;”. Παρά να δείχνεις κάτι άλλο, σε κανέναν δεν αρέσουν τα προσωπεία και οι ψεύτικοι άνθρωποι. Και ξέρεις κάτι; Στο τέλος εσύ θα μείνεις μόνος. Γιατί οι άλλοι, όσο και αν πληγωθούν, όσο κι αν απογοητευτούν, θα ξανασταθούν στα πόδια τους και θα βρουν άλλους αληθινούς ανθρώπους. Εσύ όμως φίλε μου είσαι καταδικασμένος. Να ζεις στο ψέμα σου και στην απόλυτη μοναξιά της ψυχής σου. Γιατί δεν έμαθες κι ούτε θα μάθεις ποτέ να δίνεσαι. Δεν έμαθες να είσαι εσύ. Αληθινός, πραγματικός, ντόμπρος!
