Από την εφηβεία του δεν ξέφυγε κανείς..

Γράφει η Αγάπη Μποστανίτη

Σαββατόβραδο σε γνωστό μπαράκι στο κέντρο της πόλης. Τα παράθυρα τεράστια, παλιό στυλ αρχιτεκτονικής το κτίριο βλέπετε και η πρόσβαση στην εικόνα της πόλης σε φουλ HD. Φώτα και κόσμος που απολαμβάνει την έξοδο του, κόσμος τόσος πολύς που άμα παρατηρούσες λίγο καλύτερα η εξής απορία θα μονοπωλούσε στη σκέψη σου. Είμαστε τόσο διαφορετικοί; Ακολουθούμε τόσα διαφορετικά στυλ; Για περιμένετε όμως..

Υπάρχουν τελικά τόσα διαφορετικά στυλ;

Από αυτό το καταιγισμό των ερωτηματικών που σύντομα το σύννεφο που τα φιλοξενούσε πάνω από το κεφάλι μου δεν θα άντεχε άλλα, με τράβηξε το σχόλιο ενός φίλου από την παρέα. Το θέμα πια στο τραπέζι είχε πρωταγωνίστριες και μάλιστα εκκεντρικότατες. Κορίτσια, το πολύ δεκαπέντε χρονών με υπέρογκα τακούνια, μακιγιάζ τόσο έντονο που έκρυβε τη φυσική τους ομορφιά και τα ρούχα, μίνι φούστες που μου θύμισαν μια φοβερή ατάκα από την ελληνική ταινία « Φουρτουνάκηδες και Βροντάκηδες»-«Μίνι-αμ τίποτας δεν έχει μείνει» και μπλουζάκια με τεράστιες σχισμές μπροστά στο στήθος ώστε να είναι η πρώτη θέα. Δεν ήταν όμως θέα, γιατί δεν πλησίαζε την αίσθηση του ωραίου και όμορφου αλλά προκαλούσε την αίσθηση του πόνου στα μάτια μας γιατί η πασαρέλα εκείνο το βράδυ είχε πολλά νεαρά «μοντέλα».

Τα σύννεφα πάνω από τα κεφάλια της παρέας πλήθαιναν. Άλλος με σατυρικό ύφος και γεμάτος απορία που είναι ο τελικός προορισμός των κοριτσιών, ενώ το συναίσθημα της λύπης και του οίκτου κατέκλυζε κάποιον άλλο παρατηρώντας αυτά τα κορίτσια. Τα σχόλια που ακούστηκαν εκείνο το βραδύ θα έλεγε κανείς πως μπορεί και να πρόσβαλαν τις μικρές κυρίες. Όμως πώς να πεις πως είχαν άδικο για την κακοπροαίρετη κριτική αφού η εικόνα που προηγήθηκε ήταν προκλητική. Τα κορίτσια αυτά ζητούσαν προσοχή με το ντύσιμο τους είτε από τα συνομήλικα αγόρια είτε από το πλήθος γενικά. Μέχρι εδώ όλα καλά.      

Ωστόσο όλοι εμείς παραπάνω στην παρέα εκφράζουμε τη μια πλευρά του νομίσματος. Τα ενήλικα μυαλά μας πάσχουν λίγο πρόωρα από άνια ή αλτσχάιμερ ή ό,τι προκαλεί απώλεια μνήμης, διότι ξεχάσαμε τη δική μας εφηβεία, τη δική μας μορφή αντισυμβατικότητας. Και όχι μόνο η δική μου παρέα είμαστε και είναι πολλοί που το παρελθόν που μας χαρακτήρισε, έχει πια ξεχαστεί.

Αλλαγή καιρού προβλέπουν οι  μετεωρολόγοι της παιδικής ηλικία γιατί έρχεται τυφώνας με το όνομα εφηβεία. Ο όρος παιδί όλο και απομακρύνεται από εσένα και τώρα πια καταλαβαίνεις πως μεγαλώνεις γιατί και ο τρόπος που σου συμπεριφέρονται αλλάζει, σου ζητάν να μεγαλώσεις και εσύ κολλάς σαν το Γουίνι στο μέλι και ξεκινάς να φέρεσαι σαν μεγάλος.  Διαφορετικά τα πρίσματα αυτής της εξέλιξης ανάμεσα στα δύο φύλα μα τα κορίτσια την πατάνε πιο πολύ.

Καθεμιά από εμάς έχει ένα πρότυπο, τη μαμά μας, τη γιαγιά μας, τη δασκάλα του χορού, τη μεγάλη μας αδερφή, τη νταντά μας, οποιαδήποτε έχει άμεση επιρροή στο χαρακτήρα μας. Οι επιλογές μας λοιπόν βασίζονται σε εκείνες είτε ο χαρακτήρα μας είτε οι επιλογές στην εξωτερική μας εμφάνιση.

Η ένδυση για παράδειγμα. Παρατηρώντας ένα κορίτσι, αναρωτήθηκες ποτέ γιατί ντύθηκε έτσι ή η κριτική σου μόνο σε ένοιαξε; Για θυμήσου και τα δικά σου, πως ήσουν εσύ στην ίδια ηλικία.

Όχι, ναι ξέρω ψεκάστηκες με το «ξεχαψολ» και δεν μπορείς να θυμηθείς πως κυκλοφορούσες εσύ σε εκείνη τη φάση, τι έλεγες, πως το έλεγες, πως διάλεγες τα ρούχα σου. Μήπως ντρέπεσαι; Ωπ, ναι αυτό είναι. Λογικό είναι, έτσι είναι η φυσική ροή των πραγμάτων οπότε μην ντρέπεσαι που ντρέπεσαι.

Η εφηβεία είναι μια φάση που δε μπορεί κανένας να αποφύγει, είναι εκείνη η πίστα στα games που κανένας δε μπορεί να πηδήξει. Απλά πριν ασκήσεις κριτική την επομένη φορά στις σύγχρονες έφηβες θυμήσου.