Γράφει η Έφη Παναγοπούλου
Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο, που ήξερε πώς πίνω τον καφέ μου, πώς τρώω το πρωινό μου, πώς είμαι κάτω από το μακιγιάζ μου.
Πόσο δύστροπη γίνομαι όταν είμαι κουρασμένη, και πότε θέλω να κρυφτώ μέσα σε μια αγκαλιά κι ας δείχνω δυνατή.
Κάποτε γνώρισα έναν άνθρωπο που ήξερε κάθε εμπόδιο που πέρασα, κάθε δύσκολη και σκοτεινή πτυχή της ζωή μου, και ήταν περήφανος για όλα αυτά.
Το καλύτερο απ’ όλα, είναι που γέλαγε όταν τον έβαζα να με βγάζει χιλιάδες φωτογραφίες, γιατί νόμιζα ότι ήμουν άσχημη, ενώ εκείνος κάθε μια φωτογραφία, την αποθήκευε και μου έλεγε πόσο όμορφη είμαι.
Αγάπησε τα προτερήματά μου, ερωτεύτηκε τα ελαττώματά μου.
Τον ερωτεύτηκα γιατί η αγκαλιά του κούμπωνε απόλυτα με τη δικιά μου, γιατί στα δύσκολα ήθελα μόνο εκείνο!
Γιατί στη σχέση μας δεν υπήρχαν εγωισμοί και τακτικές.
Παρά μόνο μια αγάπη, σαν των παιδιών.
Ξέρεις, εκείνη η αθώα αγάπη, που ξεχειλίζει από τα μάτια.
Πόσες φορές σκέφτηκα, πόσο τυχερή ήμουν που βρήκα εσένα, που στο μονοπάτι μου ήρθε κάποιος που οι ψυχές, χειροκροτούσαν τόσο δυνατά, που έσπαγαν από χαρά τα κόκκαλά μας.
Έτσι όπως ήρθε ξαφνικά, έτσι χαθήκαμε. Δεν έφταιγε κάποιος από τους δυο, δεν σταματήσαμε να αγαπιόμαστε, δεν έφυγε το πάθος και ο έρωτας. Αλλά να, βλέπεις όταν κάνεις σχέδια, κάποιος άλλος γελάει!
Και σήμερα, τόσα χρόνια μετά, σε βλέπω απέναντί μου, να μου θυμίζεις εκείνον.
Το ίδιο γελαστός, το ίδιο δοτικός, με το ίδιο αφοπλιστικό βλέμμα, που ανοίγει όλες τις πόρτες του εγκεφάλου μου, με το κορμί μου διάπλατα να χορεύει στους ρυθμούς των ματιών σου.
Χάρηκα που μου θύμισες κάποιον από το πολύ παρελθόν μου, κι ήρθα αμέσως και συστήθηκα.
“Προτιμάς βότκα με λεμόνι, σωστά μάντεψα”, μου απάντησες.
Τι τρελά παιχνίδια που κάνει η ζωή.
Πώς γίνεται το παρελθόν να το βλέπεις μπροστά σου, σε άλλη μορφη;
Κάρμα φυγείν αδύνατον!
Τελικά μου θυμίζεις κάποιον που ερωτεύτηκα πολύ, και πού ξέρεις, έτσι μπορεί να ερωτευτώ κι εσένα, ακόμα περισσότερο!
Join the discussion